سوژه های سخن 9 : اسلام حسینی - اسلام یزیدی صفحه 111

لحظات شهادت مسلم بن عوسجه

ثُمَّ خَرَجَ مُسْلِمُ بْنُ عَوْسَجَهَ فَبَالَغَ فِی قِتَالِ اَلْأَعْدَاءِ وَ صَبَرَ عَلَی أَهْوَالِ اَلْبَلاَءِ حَتَّی سَقَطَ إِلَی اَلْأَرْضِ وَ بِهِ رَمَقٌ فَمَشَی إِلَیْهِ اَلْحُسَیْنُ عَلَیْهِ السَّلاَمُ وَ مَعَهُ حَبِیبُ بْنُ مُظَاهِرٍ فَقَالَ لَهُ اَلْحُسَیْنُ عَلَیْهِ السَّلاَمُ رَحِمَکَ اَللَّهُ یَا مُسْلِمُ « فَمِنْهُمْ مَنْ قَضی » « نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَ مٰا بَدَّلُوا تَبْدِیلاً » وَ دَنَا مِنْهُ حَبِیبٌ وَ قَالَ عَزَّ عَلَیَّ مَصْرَعُکَ یَا مُسْلِمُ أَبْشِرْ بِالْجَنَّهِ فَقَالَ لَهُ مُسْلِمٌ قَوْلاً ضَعِیفاً بَشَّرَکَ اَللَّهُ ثُمَّ قَالَ لَهُ حَبِیبٌ لَوْ لاَ أَنَّنِی أَعْلَمُ أَنِّی فِی اَلْأَثَرِ لَأَحْبَبْتُ أَنْ تُوصِیَ إِلَیَّ بِکُلِّ مَا أَهَمَّکَ فَقَالَ لَهُ مُسْلِمٌ فَإِنِّی أُوصِیکَ بِهَذَا وَ أَشَارَ إِلَی اَلْحُسَیْنِ عَلَیْهِ السَّلاَمُ فَقَاتِلْ دُونَهُ حَتَّی تَمُوتَ فَقَالَ لَهُ حَبِیبٌ لَأَنْعَمَنَّکَ عَیْناً ثُمَّ مَاتَ رِضْوَانُ اَللَّهِ عَلَیْهِ.(1)

پس از آن مسلم بن عوسجه به مبارزات پرداخته، و در جنگ با دشمنان بالاغتی به کمال نموده، و بر بلاهای جنگ پای اصطبار بفشرد تا بر زمین افتاد و هنوز رمقی داشت که حسین علیه السلام به اتفاق حبیب بن مظاهر به سویش رفت. حسین علیه السلام فرمود: «ای مسلم خدایت رحمت فرماید»، «پس بعضی از آنان بار مسئولیت را به سر منزل رسانده و رفتند، و بعضی دیگر در حال انتظارند، و هرگز چیزی را تبدیل نکردند». حبیب نزدیک شد و گفت: ای مسلم، این وضع تو بر من ناگوار است، به بهشت بشارتت باد. مسلم با صدایی ضعیف گفت: خدا تو را بشارت خیر دهد. حبیب گفت: اگر چه من بعد از تو در همین راهم، لیکن دوست داشتم هر وصیتی داری از تو بشنوم و به مرحله اجراء گذارم. مسلم گفت: به راستی که به این آقا وصیت می کنم با دست اشاره به حسین علیه السلام کرد- در خدمتش جهاد کن تا مرگت فرا رسد. حبیب گفت: امرت را به دیده منت و آن گه وفات نمود رضوان حق بر او باد.

سعید بن عبدالله حنفی

یکی دیگر از اصحاب سعید بن عبدالله حنفی است. کلمات سعید بن عبد الله حنفی در شب عاشورا خطاب به امام حسین علیه السلام را می خوانیم:

قَالَ وَ قَامَ سَعِیدُ بْنُ عَبْدِ اَللَّهِ اَلْحَنَفِیُّ فَقَالَ لاَ وَ اَللَّهِ یَا اِبْنَ رَسُولِ اَللَّهِ لاَ نُخَلِّیکَ أَبَداً حَتَّی یَعْلَمَ اَللَّهُ أَنَّا قَدْ حَفِظْنَا فِیکَ وَصِیَّهَ رَسُولِهِ مُحَمَّدٍ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ لَوْ عَلِمْتُ أَنِّی أُقْتَلُ فِیکَ ثُمَّ أُحْیَا ثُمَّ أُخْرَجُ حَیّاً ثُمَّ أُذْرَی یُفْعَلُ ذَلِکَ بِی سَبْعِینَ مَرَّهً مَا فَارَقْتُکَ حَتَّی أَلْقَی حِمَامِی دُونَکَ وَ کَیْفَ لاَ أَفْعَلُ ذَلِکَ وَ إِنَّمَا هِیَ قَتْلَهٌ وَاحِدَهٌ ثُمَّ أَنَالُ اَلْکَرَامَهَ اَلَّتِی لاَ اِنْقِضَاءَ لَهَا أَبَداً ثُمَّ قَامَ زُهَیْرُ(2)

سعید بن عبد الله حنفی برخاست و به عرض رسانید: نه، به خدا ای فرزند رسول الله صلی الله علیه واله،