سوژه های سخن 9 : اسلام حسینی - اسلام یزیدی صفحه 116

گوش او را برید حسین علیه السلام به زینب فرمود: بگیر کودک را سپس هر دو کف دست را بزیر خون گلوی کودک گرفت و چون کفهایش پر از خون شد خون را بسوی آسمان پرتاب نمود سپس فرمود: آنچه مصیبت وارده را بر من آسان می کند این است که خداوند می بیند، امام باقر علیه السلام فرمود: از آن خون یک قطره بر وی زمین نیفتاد.

در زیارت علی اصغر علیه السلام داریم:

السَّلامُ عَلی عَبْدِاللَّهِ بْنِ الْحُسَیْنِ، الطِّفْلِ الرَّضِیْعِ، الْمَرْمِیِّ الصَّرِیْعِ، الْمُتَشَحِّطِ دَماً، الْمُصَعَّدِ دَمُهُ فی السَّماءِ، الْمَذْبُوْحِ بِالسَّهْمِ فی حِجْرِ أَبِیْهِ. لَعَنَ اللَّهُ رامِیَهُ حَرمَلَهَ ابْنَ کاهِلٍ الْأَسَدِیَّ.(1)

شب هشتم ( علی اکبر علیه السلام)

مقتل اول:

به میدان رفتن علی اکبر علیه السلام وقتی اصحاب امام حسین علیه السلام همه شهید شدند و نوبت به بنی هاشم رسید اولین نفری که از امام عال اجازه گرفت و به میدان رفت علی اکبر علیه السلام بود :

خَرَجَ عَلِیُّ بْنُ اَلْحُسَیْنِ عَلَیْهِمَا السَّلاَمُ وَ کَانَ مِنْ أَصْبَحِ اَلنَّاسِ وَجْهاً وَ أَحْسَنِهِمْ خُلُقاً فَاسْتَأْذَنَ أَبَاهُ فِی اَلْقِتَالِ فَأَذِنَ لَهُ ثُمَّ نَظَرَ إِلَیْهِ نَظَرَ آیِسٍ مِنْهُ وَ أَرْخَی عَلَیْهِ السَّلاَمُ عَیْنَهُ وَ بَکَی ثُمَّ قَالَ اَللَّهُمَّ اِشْهَدْ فَقَدْ بَرَزَ إِلَیْهِمْ غُلاَمٌ أَشْبَهُ اَلنَّاسِ خَلْقاً وَ خُلُقاً وَ مَنْطِقاً بِرَسُولِکَ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ کُنَّا إِذَا اِشْتَقْنَا إِلَی نَبِیِّکَ نَظَرْنَا إِلَیْهِ فَصَاحَ وَ قَالَ یَا اِبْنَ سَعْدٍ قَطَعَ اَللَّهُ رَحِمَکَ کَمَا قَطَعْتَ رَحِمِی فَتَقَدَّمَ نَحْوَ اَلْقَوْمِ فَقَاتَلَ قِتَالاً شَدِیداً وَ قَتَلَ جَمْعاً کَثِیراً ثُمَّ رَجَعَ إِلَی أَبِیهِ وَ قَالَ یَا أَبَتِ اَلْعَطَشُ قَدْ قَتَلَنِی وَ ثِقْلُ اَلْحَدِیدِ قَدْ أَجْهَدَنِی فَهَلْ إِلَی شَرْبَهٍ مِنَ اَلْمَاءِ سَبِیلٌ فَبَکَی اَلْحُسَیْنُ عَلَیْهِ السَّلاَمُ وَ قَالَ وَا غَوْثَاهْ یَا بُنَیَّ قَاتِلْ قَلِیلاً فَمَا أَسْرَعَ مَا تَلْقَی جَدَّکَ مُحَمَّداً صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ فَیَسْقِیَکَ بِکَأْسِهِ اَلْأَوْفَی شَرْبَهً لاَ تَظْمَأُ بَعْدَهَا أَبَداً فَرَجَعَ إِلَی مَوْقِفِ اَلنُّزَّالِ وَ قَاتَلَ أَعْظَمَ اَلْقِتَالِ فَرَمَاهُ مُنْقِذُ بْنُ مُرَّهَ اَلْعَبْدِیُّ لَعَنَهُ اَللَّهُ تَعَالَی بِسَهْمٍ فَصَرَعَهُ فَنَادَی یَا أَبَتَاهْ عَلَیْکَ اَلسَّلاَمُ هَذَا جَدِّی یُقْرِؤُکَ اَلسَّلاَمَ وَ یَقُولُ لَکَ عَجِّلِ اَلْقَدُومَ عَلَیْنَا ثُمَّ شَهَقَ شَهْقَهً فَمَاتَ فَجَاءَ اَلْحُسَیْنُ عَلَیْهِ السَّلاَمُ حَتَّی وَقَفَ عَلَیْهِ وَ وَضَعَ خَدَّهُ عَلَی خَدِّهِ وَ قَالَ قَتَلَ اَللَّهُ قَوْماً قَتَلُوکَ مَا أَجْرَأَهُمْ عَلَی اَللَّهِ وَ عَلَی اِنْتِهَاکِ حُرْمَهِ اَلرَّسُولِ عَلَی اَلدُّنْیَا بَعْدَکَ اَلْعَفَاءُ.(2)

و چون با آن حضرت بجز خاندانش کسی نماند علی بن الحسین علیه السلام که از زیبا صورتان و نیکو سیرتان روزگار بود بیرون شد و از پدرش اجازه جنگ خواست حضرت اجازه اش