سوژه های سخن 9 : اسلام حسینی - اسلام یزیدی صفحه 12

کاروان زهیر بودند و ظاهرا بنا به نقل برخی نسخه ها به ندای استغاثه امام پاسخ نگفتند.

نمونه دوم:

جناب حر وقتی که کلام امام حسین علیه السلام را شنید و در دلش غوغایی به پا شد، چنان بر آشفته بود که به یکی از اطرافیانش که از دیدن چنین صحنه ای شگفت زده شده بود، گفت: به خدا قسم من خودم را بین بهشت و جهنم مخیر می بینم! و الله چیزی را به جای بهشت برنمی گزینم حتی اگر قطعه قطعه گردیده و آتش زده شوم!

از این نمونه ها در کربلا به فراوانی می توان یافت؛ همه اینها نشان دهنده این است که یکی از اصلی ترین ویژگی های یاران عاشورایی امام حسین علیه السلام حق پذیری آنها بوده است و هر جا حق را می یافتند، به سمتش حرکت می کردند. اگر به جای ولایت مدار بودن، خودمحور باشیم، به راحتی برای به دست آوردن منافع و حفظ جایگاهمان حاضریم از حق عبور کنیم و آن را زیر پا بگذاریم. در این زمینه داستان شبث بن ربعی که مرد متلون و منافقی بود، بسیار شنیدنی ست. او در زندگی مشی خاصی نداشت و در کنار گروه هایی که از لحاظ نظری، فکری و سیاسی باهم مخالف بودند، روزگار می گذرانید. او نخست مؤذن سجاح(1) بود که ادعای نبوت کرد، بعد از آن مسلمان شد، سپس علیه عثمان با مخالفان او همکاری کرد.

بعد از آن به علی علیه السلام پیوست، و سپس از آن حضرت برگشت و جزء گروه خوارج گردید، سپس از آنها نیز جدا شد. او بعد از این به ابن زیاد پیوست و در کربلا حاضر شد و با امام حسین علیه السلام جنگید. بعد از شهادت آن حضرت جزء خونخواهان او گردید و با مختار همکاری داشت، بعد امیر شرطه های کوفه شد و در هنگام کشته شدن مختار حاضر بود و با مخالفان او همراهی می نمود، او در حدود سال های هشتاد در کوفه در گذشت. (2)

ب) مسئولیت پذیری

هر کس که حقیقتی را فهمید، بر اساس توانایی ها و اختیاری که دارد، تکالیف و مسئولیت هایی به گردنش می آید که باید حق را نسبت به آن ادا کند. یکی از مسئولیت های خطیر هر مسلمانی این است که بتواند رضایت امام زمانش را به دست بیاورد. به همین دلیل است که امام حسین علیه السلام راجع به اصحابشان به صورت عموم می فرمایند: «فَإِنِّی لَا أَعْلَمُ أَصْحَاباً أَوْفَی وَ لَا