سوژه های سخن 9 : اسلام حسینی - اسلام یزیدی صفحه 86

محورهای سخنان امام حسین علیه السلام

الف) اعلام عدم شایستگی یزید برای خلافت:

با توجه به این که امام حسین علیه السلام یزید را هرگز شایسته این جایگاه رفیع نمی دانست و خود را به حق، شایسته ترین فرد برای امر خلافت می دید، بایزید بیعت نکرد و حکومت او را به رسمیت نشناخت. امام علیه السلام در پاسخ به عبدالله بن زبیر که پرسید چه خواهی کرد؟ فرمود: هیچ گاه با یزید بیعت نخواهم کرد، چراکه امر خلافت پس از برادرم حسن علیه السلام تنها شایسته من است:

انی لاَ أُبایِعُ لَهُ أَبَداً، لِاَنَّ الاَمْرَ إِنَّما کانَ لِی مِنْ بَعْدِ أَخِی الْحَسَنِ» (1)

همچنین به والی مدینه نیز فرمود: «إنا أهل بیت النبوه ومعدن الرساله ومختلف الملائکه ، وبنا فتح الله وبنا ختم الله ، ویزید رجلٌ فاسق شارب الخمر قاتل النفس المحرمه معلن بالفسق لیس له هذه المنزله ، ومثلی لا یبایع مثله؛ (2)

ما از خاندان نبوت و معدن رسالت و جایگاه رفیع رفت و آمد فرشتگانیم... در حالی که یزید مردی است، فاسق، می گسار، قاتل بی گناهان؛ او کسی است که آشکارا مرتکب فسق و فجور می شود. بنابراین، هرگز شخصی همانند من، با مردی همانند وی بیعت نخواهد

کرد.» همچنین امام علیه السلام در پی اصرار «مروان بن حکم» برای بیعت با یزید، با قاطعیت فرمود:

وَ عَلَی اَلْإِسْلاَمِ اَلسَّلاَمُ إِذْ قَدْ بُلِیَتِ اَلْأُمَّهُ بِرَاعٍ مِثْلِ یَزِیدَ وَ لَقَدْ سَمِعْتُ جَدِّی رَسُولَ اَللَّهِ صَلَّی اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ یَقُولُ اَلْخِلاَفَهُ مُحَرَّمَهٌ عَلَی آلِ أَبِی سُفْیَانَ(3)

هنگامی که امت اسلامی به زمامداری مثل یزید گرفتار آید، باید فاتحه اسلام را خواند! من از جدم رسول خدا شنیدم که می فرمود: خلافت بر خاندان ابوسفیان حرام است.» در واقع امام علیه السلام با این جمله، عمق فاجعه زمامداری یزید را بیان می کند و با استشهاد به کلام رسول خدا و تصدی خلافت توسط فرزندان ابوسفیان را حرام می شمارد.

ب) تصریح به شایستگی خود برای خلافت:

امام حسین علیه السلام علاوه بر آنکه یزید را شایسته این جایگاه والا نمی دانست، به شایستگی خود نسبت به امر ولایت صلی الله علیه و اله حاکمیت اسلامی تصریح می کند. در واقع امام علیه السلام با این جملات در مسیر تشکیل حکومت اسلامی و به عهده گرفتن خلافت مسلمین حرکت

می کند.

1- مقتل الحسین خوارزمی، ج 1، ص 182.
2- فتوح ابن اعثم، ج 5، ص 18 و بحارالانوار، ج 44، ص 325.
3- ملهوف (لهوف)، ص 99 و بحار الانوار، ج 1، ص 184.