سوژه های سخن 9 : اسلام حسینی - اسلام یزیدی صفحه 92

سویش بسته است، صدا می زند: أَلاَ وَ إِنَّ اَلدَّعِیَّ اِبْنَ اَلدَّعِیِّ قَدْ رَکَزَ بَیْنَ اِثْنَتَیْنِ اَلسِّلَّهِ وَ اَلذِّلَّهِ وَ هَیْهَاتَ مِنَّا اَلذِّلَّهُ یَأْبَی اَللَّهُ لَنَا ذَلِکَ وَ رَسُولُهُ وَ اَلْمُؤْمِنُونَ وَ حُجُورٌ طَابَتْ وَ حُجُورٌ طَهُرَتْ وَ نُفُوسٌ أَبِیَّهٌ وَ أُنُوفٌ حَمِیَّهٌ مِنْ أَنْ نُؤْثِرَ طَاعَهَ اَللِّئَامِ عَلَی مَصَارِعِ اَلْکِرَامِ أَلاَ وَ إِنِّی زَاحِفٌ بِهَذِهِ اَلْأُسْرَهِ مَعَ قِلَّهِ اَلْعَدَدِ وَ کَثْرَهِ اَلْعَدُوِّ وَ خَذْلَهِ اَلنَّاصِرِ (1)

اینک دعی بن دعی (یعنی این مرد بی پدر که بنی امیه او را به خود ملحق کردند و زاده آن بی پدر) میان دو چیز استوار پای فشرده و بایستاده است؛ یا شمشیر کشیدن یا خواری کشیدن، و هیهات که ما به ذلت تن ندهیم، خداوند و رسول صلی الله علیه واله او و مؤمنان برای ما زبونی نپسندند و نه دامن های پاک (که ما را پرویده اند) و سرهای پر حمیت و جانهایی که هرگز طاعت فرومایگان را بر کشته شدن مردانه ترجیح ندهند و من با این جماعت اندک با شما کارزار کنم هر چند یاوران مرا تنها گذاشتند. سید الشهدا علیه السلام زمانی چنین نمایش حیرت انگیزی از عزت مداری و کرامت و بزرگی را به عالم نشان می دهند که برخی از کوفیان به دلایل واهی و بی ارزش حاضر به همراهی امام حسین علیه السلام نشدند و تن به ذلت و خواری حکومت بنی امیه دادند. اباعبدالله علیه السلام می خواستند با قیام علیه حکومت نااهلان عزت و بزرگی را به جامعه اسلامی با احیاء سنت رسول خدا صلی الله علیه واله و پدر بزرگوارشان برگردانند.

و) بی حرمتی به مهمان

مسلم بن عقیل فرستاده امام حسین علیه السلام دست حاکم کوفه سپردند.

را در کوچه های غریبی تنها گذاشتند و او را به

فرایند انتقال

اشاره

برای انتقال از وضع غیر قابل تحمل دوره بنی امیه، به وضع مطلوب به چند اصل منتخب اشاره می شود:

1. بصیرت

یعنی افراد جامعه بتوانند با همه پیچیدگی هایش، حق را از باطل تشخیص دهند. این کار اگرچه مشکل است ولی با استفاده از علما و مراجعه به منابعی دینی شدنی و لازم است.