امام سجاد علیه السلام صفحه 4

کاروان امام حسین علیه السلام از برادران و فرزندان و برادرزادگان و عموزادگان و بعضی از اصحاب پیامبرصلی الله علیه وآله تشکیل می شد. یکی از

کاروانیان فرزندش امام سجّادعلیه السلام بود، که سایه به سایه پدر حرکت کرد، تا در همه امور پشتیبانی نیرومند برای پدر باشد.

امام سجّادعلیه السلام در این وقت 21 سال داشت، ولی در مسیر راه مکّه به کربلا بیمار شد و بیماری اش شدّت یافت، به طوری که قادر به حرکت نبود. در عین حال از کاروان پدر جدا نشد و به عذر بیماری عقب نشینی نکرده و همچنان به راه خود، همراه پدر ادامه داد تا اینکه واقعه عاشورا واقع شد و اهلبیت امام حسین از جمله امام سجّاد را به اسارت بردند.

5- بیماری امام، یک مصلحت الهی

متأسفانه بسیاری از مردم ناآگاه از امام چهارم علیه السلام به عنوان امام بیمار یاد می کنند، در حالی که واقعیت غیر از این است. زیرا امام سجّادعلیه السلام تنها درکربلا مدّت کوتاهی بیمار بوده است و پس از آن بهبود یافته و در حدود 35 سال همچون سایر امامان از سلامت جسمی برخوردار بوده است.

بی شک بیماری موقت آن حضرت در آن حادثه، عنایت خداوندی است تا بدین وسیله از وظیفه جهاد معذور گردد و وجود مقدّسش از خطر مزدوران یزید محفوظ بماند و از این رهگذر، رشته امامت تداوم یابد. اگر حضرت بیمار نبود می بایست در جهاد با یزدیان شرکت کند و در این صورت همچون سایر فرزندان و یاران پدرش به شهادت می رسید و نور هدایت خاموش می شد.

از آنجا که در زمان امام چهارم علیه السلام شرایط اختناق آمیزی حکم فرما بود، امام علیه السلام بسیاری از اهداف و مقاصد خود را در قالب دعا و مناجات بیان می کرد. مجموع دعاهای امام سجّاد به نام (صحیفه سجّادیه) معروف است که پس از

قرآن مجید و نهج البلاغه، بزرگ ترین و مهم ترین گنجیه گران بهای حقایق و معارف الهی به شمار می رود.

صحیفه سجّادیه تنها شامل راز و نیاز با خدا و بیان حاجت در پیشگاه وی نیست، بلکه دریای بیکرانی از علوم و معارف اسلامی است که طی آن مسایل عقیدتی، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و پاره ای از قوانین طبیعی و احکام شرعی در قالب دعا مطرح شده است.

6- توبه پیرمرد بر اثر بیانات امام سجّادعلیه السلام