بر امام باقر علیه السلام چه گذشت؟ صفحه 43

این شبیه یک مسئله ی معمایی است، که با دقت قابل حل است. به این صورت که چون ائمه علیهم السلام می دانستند که شرایط برای قیام آماده نیست و هر قیامی صورت گیرد به شکست می انجامد، لذا مردم و شیعیان را به پیوستن به زید ترغیب ننموده اند. اما از آنجایی که بر نیت خیز زید هم اطلاع داشتند بعد از شهادت او، بنابر نیت پاک او بیاناتی ابراز داشته اند. این اصل را باید در طول بررسی قیام زید بیاد داشته باشیم.

مسئله ای که همیشه باید توجه داشت این است که معصومین فقط چهارده نفرند و بقیه حتی برادر امامان هم معصوم نیستند. و در بررسی مسأله ی زید، او از این قانون مستثنی نیست. به هر حال او فردی بوده است که فرزند امام و برادر امام بوده است. و عالم و دانشمند بوده است. اما امام معصوم نبوده و صفات امام را نداشته و امکان صدور اشتباه از اشخاصی همچون وی وجود داشته است. او اینگونه تصور داشته که باید قیام کند و در برابر حکومت اموی بایستد و در عین حال طاقت و تحمل زندگی بر حسب دستور امام باقر علیه السلام و امام صادق علیه السلام را نداشته است. و به هر حال آرزو داشته به هر صورتی که باشد یا حکومت اموی را ساقط کند یا در این راه کشته شود و از روایات معلوم می شود او همه ی این مسایل را پذیرفته است.

جو حاکم به محیط

از طرفی وضعیت و جو حاکم بر محیط آن زمان اینگونه بود که به حساب ظاهر تصور می شد اگر

فردی از خاندان اهل بیت علیهم السلام قیام کند، مردم او را پشتیبانی خواهند کرد امام حقیقت امر این بود که: در زمانی که شیعیان به خصوص مردم کوفه اظهار می داشتند که آماده ی کمک و یاری اهل بیت علیهم السلام هستند. و گاه گاهی خدمت اهل بیت می رسیدند و یا خدمت یکی از سادات و بزرگ

ان اهل بیت می رسیدند و این مطلب را اظهار می داشتند همچنانکه در گذشته این مسئله با حضرت امیر علیه السلام و بعد با امام حسن علیه السلام و سپس با امام حسین علیه السلام واقع شد و تجربه نشان داده بود که شیعیان آمادگی و شرایط پذیرش حکومت امام معصوم علیه السلام را نداشتند. آری در زمان