ص: 11
1- (1) بحارالانوار، ج 46، ص 215.
زندگی پاک
او چهار سال از عمر خود را در سایه جدّش، سبط شهید پیامبر، سپری کرد و از صبغه الهی که در زندگی امام حسین تجلّی یافته بود، برخوردار گشت.
بی گمان فاجعه جانگداز کربلا، بر شخصیّت امام باقر که لحظه به لحظه شاهد صحنه های آن بود، تأثیر خود را گذاشت چرا که بنابر برخی روایات، آن حضرت از جمله کسانی بود که همراه با بقیه بنی هاشم در این ماجرا حضور داشت.
امام پس از این فاجعه 19 سال و 60 روز در سایه پدر بزرگوارش، سیّد الساجدین، به سر برد (1) که حیات او نمونه ای والا از زندگی ربّانی بود و پرتو این حیات، طریق سالکان حق را تا به امروز روشنی بخشیده است.
از همان روزهای آغازین حیاتش، خطوط امامت در سیمایش آشکار بود. در حدیثی از ابو الزبیر محمّد بن مسلم مکّی آمده است که گفت: نزد جابر بن عبداللَّه بودیم که علی بن الحسین و فرزندش محمّد که هنوز کودک بود، وارد شدند. جابر، آن حضرت را در آغوش گرفت، علی بن الحسین خطاب به فرزندش فرمود: سر عمویت را ببوس، محمّد به جابر نزدیک شد و سر او را بوسید، جابر که بینایی اش را از دست داده بود، پرسید: این کیست؟ علی بن الحسین پاسخ داد: این محمّد پسر من است. جابر او را در آغوش گرفت و گفت: ای محمّد! رسول خدا صلی الله علیه و آله بر تو سلام فرستاده، پرسیدند: چطور؟! گفت: پیش رسول خدا بودم و حسین در اتاق آن