امام باقر علیه السلام جلوه ی امامت در افق دانش صفحه 1

مقدمه

پیوستگی «قرآن» و «عترت» و نقش هماهنگ آن دو در دستیابی جامعه ی بشری به بینش های صحیح و منش های ارزشی، بر اساس دلایل معتبر شرعی و ملاک های عقلی و تجربی، مجال انکار ندارد.

نه تنها شیعه، بلکه همه ی آنان که پیشانی بر قبله ی اسلام می سایند و دل به حقانیت قرآن و رهنمودهای پیامبر خاتم (ص) سپرده اند، هرگز نمی توانند این سفارش مهم پیامبر (ص) را از یاد ببرند که:

«انی تارک فیکم الثقلین، کتاب الله و عترتی اهل بیتی، و انهما لن یفترقا حتی یردا علی الحوض و انکم لن تضلوا ان اتبعتم و استمسکتم بهما» (1).

این حدیث، تنها دلیل هماهنگی و همپایی قرآن و عترت نیست، بلکه کتاب های حدیثی و کلامی در این زمینه به تفصیل احادیث متواتر و خدشه ناپذیر دیگری را ارائه کرده اند.

سوگمندانه، جهان اسلام از این دو عنصر حیات آفرین بهره ی کافی را نبرد، و هر یک را آن گونه که باید قدر نشناخت و در جایگاه بایسته اش قرار نداد! و آنچه امروز از مشکلات سیاسی - اجتماعی و عقب ماندگی علمی و اقتصادی که در جوامع اسلامی مشهود است، بی تردید بخشی از آن - بلکه عمده ی آن - به رویگردانی امت از قرآن و عترت باز می گردد.

عترت، کسانی جز حاملان سنت راستین پیامبر (ص) نیستند، چنان که سنت