سیره امام صادق علیه السلام در برخورد با اهل سنت صفحه 261

قیام ها و فعالیت های سیاسی نیز، بدین جهت بود که ایشان حضور خود را صلاح نمی دید؛ نه اینکه به طور کلی با خروج علیه خلفا و همچنین در برابر ظلم و ستم و زیر پا نهادن احکام الهی بی تفاوت باشند.  حضور دو فرزند امام در قیام محمد بن عبداللّه بن حسن به توصیه پدرشان بهترین شاهد و دلیل در این زمینه است.

ز) قیام محمد بن عبدالله بن الحسن بن الحسن علیه السلام

قیام محمد بن عبدالله بن حسن در سال 145 ه . ق در مدینه _ محل سکونت امام صادق علیه السلام که سه سال پیش از شهادت آن حضرت روی داد _ از رخدادهای مهم عهد منصور است و واکنش و موضع امام صادق علیه السلام در برابر آن، نقش مهمی در تبیین سیره سیاسی آن حضرت دارد.

محمد فرزند عبدالله بن حسن که هر دو از فقها و بزرگان و نوادگان امام حسن مجتبی علیه السلام بودند، سال ها پیش از پیروزی قیام عباسیان به عنوان فردی که می تواند رهبری بنی هاشم را در دست گیرد مطرح شد و نه تنها برخی علویان، بلکه بزرگان بنی عباس همچون ابراهیم امام، سفاح ومنصور نیز در ماجرای بیعت ابواء که ماجرای آن گذشت، با وی بیعت کردند. عبدالله بن حسن، پدر محمد، که او را مهدی امت می نامید، نقش مهمی در مطرح کردن فرزندش و گرفتن بیعت برای وی داشت. امام صادق علیه السلام از همان آغاز با ردّ مهدی موعود بودن او، چنین موضع گرفت که اگر قیام برای امر به معروف و نهی از منکر انجام شود، عبدالله بن حسن _ پدر محمد _ شایستگی بیشتری برای رهبری دارد. مخالفت امام سبب شد برخی از علویان حاضر در آن جلسه