(ابدیت، شفاعت، لقاء اللّه از دیدگاه قرآن و حدیث ( تفسیر موضوعی المیزان صفحه 133

«و كسي كه ملك آسمانها و زمين و ما بين آن دو از او است، مصدر خير بسيار است، و علم قيامت نزد او و بازگشت شما همه به سوي او است.» (85 / زخرف)

بازگشت به خدا (279)

اين آيه شريفه ثنايــي است بر خداي‌تعالــي به داشتن خير كثير، چون معناي مبارك بودن اين است كه محل صدور خير كثير باشد.

و اما اينكه علم به قيامت را منحصر در خداي‌تعالي كرده، دليل آن نيز روشن است براي اينكه قيامت عبارت است از منزل نهايي كه تمام موجودات به سوي آن در حركتند، و چگونه ممكن است كسي مدبر همه عالم باشد ولي از منتهي اليه سـير مخلوقـات خود اطـلاعي نـداشتـه بـاشــد.

و اما اينكه فرمود موجودات به سوي او بازگشت مي‌كنند، دليلش اين است كه برگشتن به سوي خداي‌تعالي به خاطر حساب و جزاء است، و حساب و جزاء، آخرين مرحله تدبير است، و معلوم است كسي كه تدبير عالم به دست او است رجوع عالم نيز بـه‌سـوي او است، و كسي كه تدبير و رجوع بسوي او است ربوبيت هم از آن او است.(1)

(280) ابديت، شفاعت، لقاءاللّه

بـرگردانده شدن به سوي خدا

«يُعَذِّبُ مَنْ يَشاءُ وَ يَرْحَمُ مَنْ يَشاءُ وَ اِلَيْهِ تُقْلَبُونَ،»

«هــر كس را بخواهــد عذاب مي‌كنــد و هر كه را بخواهــد رحم مي‌كنــد و همه بـه سوي او برگردانيده مي‌شـويـد.» (21 / عنكبوت)