امرها و نهیها و تحریم‌های خدا از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 150

(362) امرها ، نهي‌ها و تحريم‌هاي خدا

مجـوز خوردن ميـوه‌ها

«كُلُوا مِنْ ثَمَرِهِآ اِذآ اَثْمَرَ...» امري كه در اينجا است امر وجوبي نيست، بلكه تنها اباحه را مي‌رساند، چون از اينكه قبلاً خلقت جنّات معروشات و نخل و زرع و غير آن را خاطرنشـان ساخته بود به دســت مي‌آيد كه امر به خوردن از ميوه‌هاي آنها امر در مورد توهم منع اســت و معلوم است در چنين موردي صيغه امر تنها اباحه را مي‌رساند نه وجــوب را.

در حقيقت تقدير كلام اين است كه: خداوند آن كسي است كه جنات و نخل و زرع را آفريد و به شما دستور داد تا از ميوه‌هاي آنها بخوريد و امر فرمود كه در موقع چيدن آن حــق واجبش را بپردازيــد، و شما را از اســراف در آن منــع و نهي كرد. و اين

مجوز خوردن ميوه‌ها (363)

سياق بهترين دليل است بر اينكه معناي دستــور داد اين اســت كه به شمــا اجازه داد.

(364) امرها ، نهي‌ها و تحريم‌هاي خدا

دادن حق فقرا در زمان برداشت محصول

و مقصود از حق در جمله «وَ اتُوا حَقَّهُ يَوْمَ حَصادِهِ،» آن حق ثابتي است كه متعلق به ميوه‌هاي مــذكور مي‌شود. اگـر فرمود: حق ميـوه را بپـردازيد بـه ايـن جـهت است كـه حق مـزبور به آن ميـوه‌هـا تعلـق مـي‌گيـرد، هم‌چنان‌كه گفتـه مي‌شود: حــق فقـراء چـون حـق به فقــرا ارتباط خاصي دارد.

آيه شريفه به طور اجمــال و سربستــه از ميوه‌هــا و حبوبات، حقــي براي فقرا قائل شده، و فرمــوده كه در روز دروي غلات و چيـدن ميـوه‌ها، حق فقرا بايد داده شود.