امرها و نهیها و تحریم‌های خدا از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 21

«...وَ يَحْسَبُونَ اَنَّهُمْ مُهْتَدُونَ... ـ و مي‌پندارند كه هدايت شده‌اند،» اين جمله مي‌فهماند انسان وقتي به راه باطل افتاد و از حق دور شد مادامي كه اعتراف به باطل بودن آن داشته و حق را از ياد نبرده اميد برگشتن به حق در او هست و اما اگر كارش به‌جايي رسيد كه به حق بودن باطل ايمان پيدا كرد و معتقد شد كه راه هدايت همان راهي‌است‌كه او مي‌رود، آن وقت است كه در گمراهي‌استوارشده و ضلالتش حتمي و براي هميشه اميد رستگاريش قطع مي‌گردد.

چنين كسي عقيده‌اش نسبت به هر عملي كه انجام مي‌دهد اين است كه همين طور

(46) امرها ، نهي‌ها و تحريم‌هاي خدا

بايد آن را انجام داد و خيال مي‌كند كه در عمل خود راه راست را يافته است، در نتيجه باطــل را به عنوان حــق و شرّ و شقاوت را به خيــال خير و سعــادت اخذ مي‌كنــد و در عين اين كــه فطرتش سالم و محفــوظ است در مقــام عمل فطــرت خود را با غيــر آن تطبيق مي‌دهــد. آري، محال اســت كسي باطــل را با اعتراف به باطل بودنش پيــروي كنـد و شقــاوت را با علــم به اينكـه شقـاوت و خســران اسـت طلـب نمايد. (1)

قسمت دوم : تكاليـــف و احكـام فرعــي ديــن

تكاليـــف و احكـام فرعــي ديــن

1- الميـــــــــــــــزان ج: 8 ص: 84 .

-47

«ذلِكَ مِمّا اَوْحي اِلَيْكَ رَبُّكَ مِنَ الْحِكْمَةِ...!»

اين‌ها از جملــه وحي‌هايي است كه پروردگارت از حكمت به‌سويت فرستــاد...!»