غدیر در سیره حضرت امام کاظم علیه السلام صفحه 49

گفتم: «چه کسی را با چه حال دیده ای؟».

گفت: در زمان سندی بن شاهک (عصر حکومت هارون) ما را که هشتاد نفر از شخصیّتهای نیک بودیم، در خانه ای جمع کردند، در آنجا به حضور موسی بن جعفر علیه السّلام رفتیم، سندی بن شاهک به ما رو کرد و گفت:

«ای مردم! این مرد را بنگرید، آیا به او آسیبی رسیده است؟ زیرا مردم گمان می کنند که به او آسیبی رسیده، و در این باره، زیاد حرف می زنند، ببینید؛ این منزل و فرش وسیع او است که هیچ گونه تنگی در آن نیست، و امیر مؤمنان (هارون) قصد سوئی نسبت به او ندارد، بلکه انتظار می رود که امیر مؤمنان (هارون) به اینجا بیاید و با ایشان (امام کاظم علیه السّلام) مناظره کند، اینک این شخص را بنگرید که سالم است و در خانه وسیع جای دارد و در همه امور در وسعت است، خودتان احوالش را از خودش بپرسید».

آن شیخ گفت: ما توجّهی جز نگاه به سیمای او (امام کاظم علیه السّلام) و فضل و آثار عبادت او نداشتیم [سیمای نورانی آن حضرت، ما را تحت الشّعاع قرار داده بود].

در این هنگام امام کاظم علیه السّلام دهان گشود و چنین فرمود:

«امّا آنچه که درباره وسعت منزل و امثال آن می گوید، اکنون همان گونه است که می گوید، ولی به شما ای حاضران! خبر دهم، من به وسیله نه عدد خرمای زهرآلود، مسموم شده ام، و من فردا به حالت احتضار در خواهم آمد و پس فردا می میرم».

آن شیخ می افزاید: «در این هنگام به چهره سندی بن شاهک نگاه کردم، دیدم بسیار پریشان است و همچون شاخه های درخت خرما می لرزد».