برهان قاطع صفحه 55

ببرند، ولی امام (علیه السلام) دشمنان خود از یهودی، مسیحی، زردتشتی، برهمن، منکر خدا، همه را در بحث محکوم نمود…»(1)

جالب توجه آن که دربار مأمون پیوسته محل برگزاری اینگونه مباحثات بود ولی پس از شهادت امام (علیه السلام) دیگر اثری از آن مجالس علمی و بحث های کلامی دیده نشد و این مساله قابل دقت است.

خود امام (علیه السلام) هم که از قصد مأمون آگاهی داشت، می فرمود: «هنگامی که من با اهل تورات با توراتشان، با اهل انجیل به انجیلشان، با اهل زبور به زبورشان، با ستاره پرستان به شیوه عبرانیشان، با موبدان به شیوه پارسیشان، با رومیان به سبک خودشان، و با اهل بحث و گفتگو به زبان های خودشان استدلال کرده، همه را به تصدیق خود وادار کنم مأمون خود خواهد فهمید که راه خطا را برگزیده، و یقیناً پشیمان خواهد شد!…»(2)

2 اهداف دیگر

اشاره