برهان قاطع صفحه 58

با این که مرتبه علمی امام رضا (علیه السلام) قابل وصف نبود اما حضرت (علیه السلام) در مناظراتی که پیروز می شدند طرف مقابل را خوار و کوچک نمی شمردند و دچار غرور و تکبر نمی شدند، در نگاهی به این گونه مناظرات، احترام امام (علیه السلام) به افراد هر چند که برخی بی دین هم بودند قابل مشاهده بود. اگر بحث به جایی می رسید که شخص مناظره کننده در می ماند خود حضرت سؤالی را مطرح می نمودند که از آن بحث نتیجه ای گرفته شود و یا ممکن بود که سؤالی مطرح شود و امام (علیه السلام) به طرف مقابل می گفتند: «اگر این گونه سؤال نمایی باعث رد نظریه خودت می شود». هنگامی که عمران صابی مسأله ای درباره علم خدا به موجودات را مطرح کردند حضرت بعد از توضیح مطلب، فرمودند: اگر فلان جواب را بدهی باعث می شود که قول خود را باطل کنی «افسدت علیک قولک و دعواک یا عمران»(1)و حتی در جایی که متکلم خراسان، سلیمان مروزی سؤالی که امام (علیه السلام) درباره اراده از او پرسیدند به گونه ای جواب داد که مواجه با خنده حاضران مجلس شد و حتی خود حضرت هم خندیدند فرمودند: «ارفقوا بمتکلم خراسان» بر متکلم خراسان سخت نگیرید و او را اذیت نکنید.

3 دعوت از مخالفان برای گفتگو

اسلام دینی است که از طرح پرسش های گوناگون استقبال می نماید و موردی گزارش نشده است که کسی از ائمه (علیهم السلام) سؤالی پرسیده باشد و آن بزرگواران(علیهما السلام) از جواب دادن به آن