قلب، عقل، علم و کلام از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 56

ما هر چيزي را كه بفهميم و به هر چيزي كه علم پيدا كنيم، نخست علم ما به خالق آن چيز تعلق گرفته و در ثاني به خود آن چيز، هم‌چنان كه خالق آن چيز نخست خودش عالم بوده كه به طفيل علم او ما نيز عالم شده‌ايم.

با در نظر گرفتن اين مطلب در آيه شريفه «وَ لا يُحيطُونَ بِشَيْ‌ءٍ مِنْ عِلْمِهِ اِلاّ بِماشاءَ ـ

(102) قلب، عقل، علم و كلام

و احاطه پيدا نمي‌كند به چيزي از علم خداوند مگر به همان مقداري كه مشيت او تعلق گرفته بــاشـــد،» (255 / بقـــره) و هم‌چنين در كــــلام اميــرالمـؤمنيــن عليه‌السلام كه فــرمــود: «ما رَأَيْتُ شَيْئا اِلاّ وَ رَأَيْتُ اللّه‌َ قَبْلَه ـ من هيچ چيز نديدم مگر آن كه قبل از ديدن آن، آفــريــدگار آن را ديــدم» دقــت بفرماييد. (1)

دستــرسـي علـــم انســاني بــه غيــب

«وَ عِنْدَهُ مَفاتِحُ الْغَيْبِ لا يَعْلَمُهآ اِلاّ هُوَ...،»

«و نزد خداست خزينه‌هاي غيب و نمي‌داند آن‌ها را مگر خودش و مي‌داند هر چه را كه در بيابان و درياست و نمي‌افتد برگي از درختان مگر اين كه از افتادنش باخبر است و نيست

1- الميــــــزان ج 16، ص 127 .

دسترسي علم انساني به غيب (103)

دانــه‌اي در تــاريكــي‌هــاي زميــن و نيســت هيـچ تــري و خشكــي مگـر اين كه در كتــاب مبين خداست.» (59/انعام)