گرامی تر است عطا کرده باشد(1)».
3 - پاسخ امام به نامه ناخوانده
«هنگامی که امام موسی بن جعفر علیه السلام به شهادت رسید، امامت به علیّ بن موسی علیه السلام رسید. ولی برخی شیعیان و یاران موسی بن جعفر علیه السلام ، هنوز به این امر باور نداشتند و نمی دانستند که به راستی امام پس از موسی بن جعفر علیه السلام
کیست. از این رو تلاش می کردند که از راههای ممکن، امام راستین را بشناسند.
حسن بن علی وشّاء(2)، یکی از یاران
امام موسی بن جعفر علیه السلام می گوید: هنوز به امامت علی بن موسی علیه السلام یقین نیافته بودم و می خواستم به این یقین دست یابم، از این رو چندین پرسش را در نامه ای نوشتم، تا بدین سان وی را بیازمایم.
در حالی که نامه را در زیر لباس پنهان کرده بودم، نزد ایشان رفتم و منتظر بودم تا اجازه ورود بیابم، ناگاه جوانی
از خانه بیرون آمد و با صدای بلند گفت: کدام یک از شما «حسن بن علی وشّاء است»؟ گفتم: منم.
جوان نوشته ای را به من داد و گفت: علیّ بن موسی الرضا علیه السلام این نامه را برای تو نوشته است. نامه را گرفتم، آن را گشودم و دیدم که علی بن موسی پرسشهای مرا، یک به یک پاسخ داده است، در حالی که پرسشها هنوز نزد من بود و به ایشان نداده بودم. این گونه بود که امامت آن گرامی را باور کردم و به
آن اعتقاد یافتم(3)».
در اندیشه شیعی، امامان معصوم علیهم السلام به گونه ای فوق بشری از علوم نبوی و معارف الهی برخوردارند و افزون بر آن، خداوند دانشهای دیگری را نیز به آنان داده است که می توانند نامه ناخوانده یا سخن ناگفته را دریابند. اما باید توجه داشت، این نوع کرامتها که از امامان علیهم السلام دیده می شود،
خود راهی است که به جایگاه و منزلت معنوی و الهی آنان
1- حسین بن عبدالوهاب، عیون المعجزات، ص 124؛ سید هاشم بحرانی، مدینه المعاجز، ص 5.
2- عزیزاللّه عطاردی، مسند الامام الکاظم 3 / 356.
3- قطب الدین راوندی، الخرائج و الجرائح 2 / 767؛ محمدبن حسن عاملی حرّ عاملی، اثبات الهداه 6 / 90، با شرح و ترجمه احمد جنّتی.