مقدمه
از دیرباز، شعر، آیینۀ اندیش هها و باورهای جامعه بوده است.
اعتقادات مردم زما نهای متفاوت را در سیمای شعر آن زمان به روشنی
م یتوان مشاهده کرد. باورهای غلط و درست و خرافه های جاری جامعه
و اندیشه های موجود در لایه های پنهان و آشکار قومی، در شعر آن روزگار
نمود روشنی دارد؛ و م یتوان با شعر آن زمان، قضاوت درستی از وضعیت
فرهنگی، فکری و دینی آن جامعه ب هدست آورد.
آیین و مکتب هر جامعه ای به مراتب بیشتر از هر جریان دیگری
در شعر آن روزگار ثبت شده است. این امر نشان از اهمیت موضوع و
تأثیرگذار بودن آیین و مکتب، در دل جوامع است. ناگفته پیداست که
اگر زبان شعر، رنگ غیرواقعی در بازتاب آیین جامعه برخود بگیرد، این
ناراستی تداوم می یابد و درنهایت به آیین و مکتبی متفاوت از مکتب
حقیقی ختم می شود؛ به دین و آیینی ختم می شود که سرشار از خرافه ها
و تفکرات سطحی و باورهای ب یاساس است.
از اینجاست که خطیربودن موضوع آشکار می شود و حساس بودن
مسئله، خود را نشان م یدهد. با نگاه درست به این قضیه، ضروری
می نماید در ب یپیرایگی و زلا لی شعر آیینی باید فعالیتی گسترده داشت
و گامی بلند برداشت. این مهم، همت بلند شاعران دینی و متعهد و
خدمتگزاران در عرصه گسترش فرهنگ دینی را م یطلبد.
مداحان، زبان گویای این حرکت دینی هستند و در واقع رسانه ی مؤثر