مقدمه
آیینه ای جیبی در برابر خورشید گذاشته ام
قمقمه ای از آب دریا پر کرده ام
نقطه ای آبی از شرقی ترین کرانه ی آسمان ترسیم کرده ام یا برگ سبزی از باغ های بهشت...
ای آفتاب بلند مشرق! دست های خاکی من چگونه می تواند از شاخسار بلند خورشید تو نور بچیند؟! چگونه می تواند آبی بی کرانه ی آسمانت را در دفترچه ی خط کشیده ی زمین نقاشی کند؟!
تو؛ ای شرقی ترین نقطه ی طلوع! در آیینه ی مکدّر خاک نمی گنجی؛ حتی پرنده ی خیال را نیز در عینیّت بلند آفتابِ تو راهی نیست!
ای خودِ خورشید! چشمان شب زده ام را با رشته ای از اشک به پنجره ی فولادت دوخته ام تا از مشبک های آن، قطعه ای از بهشت را در این قاب مه آلود مهمان کنی و دلِ لبریز از امید و شوقم را به حلقه ی در دخیل بسته ام تا هیچ گره اش ناگشوده نماند.