ای خودِ مهربانی! بال زدن دست ها به سمت ضریحت استعاره نه؛ خودِ پرواز است و دست های من، ای باشکوه ترین جلوه ی ملکوت! همبال فرشتگان زائر، یک بغل قنوت به درگاه خدا آورده است تا گرمای زندگی زای آفتابی ترین دست خراسان را حس کند.
آقا! آمده ام که به شما سلام کنم؛
شما از خاتم انبیا تا خاتم اوصیا؛ آینه در آینه، جلوه گاه جمال خدایید؛ هر کس نشانِ خدا را می خواهد باید به نشانی شما بیاید و هر کس امید لطف خدا دارد باید راه خانه ی شما را بداند. گلدسته های حرم هایِ شما انگشتان زمین اند که صراط مستقیم را نشان می دهند و گنبدهای زرّین تان، راز طلاشدن را به خاکیان می آموزند.
شما اهل بیت نبوت اید و جایگاه رسالت...
خانه هایتان محلِ تردد فرشتگان است...
راه آسمان از خیابان شما می گذرد...
حق را با شما می توان شناخت...؛
اَلسَّلامُ عَلَیْکُم یَا أَهْلَ بَیتِ النُّبُوَّهِ وَ مَوضِعَ الرِّسالَهِ...