زلال اندیشه رضوی: مجموعه مقالات برگزیده همایش صفحه 148

مقدمه

اهل بیت علیهم السلام اصول کائنات و فروغ الهی و دریایی بخشنده اند، به خاطر آنها آدم به کرامت سجود فرشتگان مفتخر گشت. از مدرسه آنها اسرار وجود ظاهر شد. آنان روز قیامت امید مخلوقاتند. اگر شیوه زندگی آنان سرمشق و الگوی جوامع بشری قرار گیرد، بی گمان مشکلات اجتماعی واخلاقی که بشر کنونی با آنها دست به گریبان است از میان خواهد رفت.

شعر، بهترین ابزار رسانه آن روزگار بود که به سرعت زبان به زبان می گشت و همه جا منتشر می شد و آسان در خاطره ها نقش می بست. از این رو بعضی از شاعران تلاش می کنند تا با زبان رسای شعر حقانیت رهبران الهی و حقایق پنهان را به فرهنگ جامعه و شعور اجتماعی منتقل سازند و آن را در طول زمان جاودان نمایند.

تشویق های ائمه معصومین علیه السلام، بخاطر اثر بخشی عمیق شعر در دل انسان ها، همواره شعرای متعهد را وا می داشت که، درباره فضائل، مناقب و کرامات و منزلت رفیع آن بزرگواران شعر بسرایند.

امام رضا علیه السلام می فرمایند: «ما قال فینا مؤمن شعراً یمدحنا به الاّ بنی الله تعالی له مدینه فی الجنه أوسع من الدنیا سبع مرات...: (1) مؤمنی در مدح ما شعر نگفته مگر اینکه خداوند شهری در بهشت برای او بنا نموده، که هفت بار وسیع تر از دنیاست.»

علاوه بر حمایت امام رضا علیه السلام از حرکت فرهنگی در قالب شعر خود نیز شعر می سرودند از جمله:

اذا کنت فی خیر فلا تغترر به و لکن قل اللّهم سلم وتمم (2)