زلال اندیشه رضوی: مجموعه مقالات برگزیده همایش صفحه 154

ابوالعباس محمّد بن یزید مبرد نقل می کند که: روزی ابونواس از خانه اش خارج شد و سواری را در مقابلش دید، گفته شد آن شخص امام رضا علیه السلام بود و ابونواس چنین سرود:

أذا أبصرتک العینُ من بعد غایتهِ وعارض فیک الشَکُّ أثبتک القلبُ

و لو انّ قوماً أمموک لَقادَهم نسیمک حتی یستدلُ بک الرکّبُ (1)

در این ابیات شاعر، بیان می کند که اگر چشم ترا ببیند و دچار تردید شود، قلب ترا اثبات می کند. قومی که ترا به عنوان امام برگزیدند تو آنها را رهبری می کنی تا به هدایت برسند.

2. دعبل خُزاعی

دعبل خزاعی در سال 148 هجری در کوفه متولد شد و از شعرای متعهد شیعی است که معتقد بود امامت حق علویان است. اشعار زیادی در مورد اهل بیت علیهم السلام سروده است. شاعری خوش طبع و دارای بینش عمیق و ژرف نگر بود. محمّد بن قاسم بن مهرویه می گفت: از پدرم شنیدم که می گفت: شعر به دعبل خاتمه یافت.

دعبل در فضائل آل علی علیهم السلام و در رثای امام حسین علیه السلام و امام رضا علیه السلام سروده های بسیاری بر جای نهاده است. « قصیده تائیه دعبل از بهترین نوع شعر و شکوهمند ترین نمونه مداحی است که درباره خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله سروده اند. اهمیت این قصیده فراوان است و بر آن شروحی نوشته است، مهم تر از همه اشاره ای است که در آن، آن هم در زمان دعبل به امام عصر علیه السلام رفته است.

این شاعر در سال 246 هجری به دست مأموری در قریه شوش در