اوضاع طبیعی و انسانی قیامت از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 179

«در آن روز هــر كــس دانــد كــه چــه كــرده و چــه نكـــرده!» (5 / انفطــار)

نشانه 45 ـ انفطــار و پـــاره‌شــدن آسمــان

«اِذَا السَّماءُ انْفَطَرَتْ،» كلمه انفطار به‌معناي شكافته‌شدن است و آيه‌شريفه‌نظير آيه زير است، كه آن نيز سخن از شكافته شدن آسمان دارد و مي‌فرمايد: «وَانْشَقَّتِ السَّماءُ فَهِــيَ يَوْمَئِــذٍ واهِيَـةٌ.» (16 / الحاقه)

نشانه 46 ـ درهم شدن ستارگان و خروج آنها از مدار

(346) اوضاع طبيعي و انساني قيامت

«وَ اِذَا الْكَــواكِـبُ انْتَثَــرَتْ،» يعنــي روزي كــه ستــارگــان هــريــك مــــدار خــود را رهــا كــرده، درهــم و برهــم مـــي‌شــونـــد.

در حقيقت در اين آيه ستارگان را به گردن‌بندي از مرواريد تشبيه كرده كه دانه‌هـاي ريز و درشتش را بـا نظمي معين چيده و به نخ كشيـــده باشنــد نـاگهـان رشتــه‌اش پــاره شــود و دانـه‌ها درهــم و بـرهـم و متفرق شوند .

نشانه 47 ـ متصل و مخلوط شدن دريـاهــا بـا هــم

«وَ اِذَا الْبِحـارُ فُجِّـرَتْ،» «تَفْجيــر» به معنــاي آن اسـت كه آب نهــر را بــه خاطــر زياد شــدن بشكند و بنــد را آب ببرد و گناه را هم اگر فجور مي‌گويند ،براي اين است كه گناهكار، پرده حيا را پاره مي‌كند و از صراط مستقيم خارج گشته، به بسياري از گناهان

نشانه‌هاي قيامت (347)