اوضاع طبیعی و انسانی قیامت از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 187

«اَلْقارِعَةُ مَا الْقارِعَةُ،» «قارِعَة» به معناي زدن بسيار سختي است، كه احتياج دارد زننده به جايي اعتماد كند و اين كلمه در عــرف قــرآن از اسمــــاي قيـــامـت اسـت .

سؤال از حقيقت «قارِعَة» در جمله «مَا الْقـارِعَـــــــةُ ـ قارعه چيست؟» با اينكه معلوم است كه چيست، به منظور بزرگ نشان دادن امر قيامت است و اينكه بيست و هشت حرف الفباي گوينده و دو سوراخ گوش شنونده نمي‌تواند به كنه قيامت پي ببرد و به طور كلي عالم ماده گنجايش حتي معرفي آن را ندارد و به منظور تأكيد اين بزرگداشت مجددا جمله را به تعبيري ديگر تكرار كرد و فرمود: «وَ ما اَدْريكَ مَا الْقارِعَةُ.»

(358) اوضاع طبيعي و انساني قيامت

نشانه 52 ـ پراكنده شدن مـردم مانند ملخ روي زمين

«يَوْمَ يَكُونُ النّاسُ كَالْفَراشِ الْمَبْثوُثِ،» كلمه يوم ظرفي است متعلق به مقدري از قبيـل بياد آر، مي‌كوبد مي‌آيــد و از ايــن قبيـل و خــلاصــه معنـاي آن ايـن اسـت كـه : بيـاد آر روزي را كـه و يـا مـي‌كـــوبــد در روزي كــه و يــا مــي‌آيــــد روزي كــه....

و كلمــه فَــراش بــه معنــاي ملخــي اســت كــه زمين را فــرش كنــد، يعنـي روي گــرده هــم ســـوار شـده بـاشـند، پـس فــراش بـــه معنـاي غـوغـاي ملخ است.

بعضي از مفسرين در اينكه چرا مردم روز قيامت را به فراش تشبيه كرد؟ گفته‌اند: براي اين‌است كه فَراش وقتي جست و خيز مي‌كند نقطه معلومي را در نظر نمي‌گيرد، ماننــد مرغان، به طرف معينــي نمي‌پرد، بلكه بدون جهت پرواز مي‌كند، مردم نيز در روز قيامت چنين حالتي دارند، وقتي از قبورشــان سر بر مي‌آورنــد آنچنان ترس و

حادثه كوبنده و ميزان اعمال (359)

فــزع از همه جهات احاطه‌شان مي‌كند كه بي اختيار و بي هدف به راه مي‌افتند و در جستجــوي منزلها كه يا سعــادت است و يا شقاوت سرگردانند.

نشانه 53 ـ متلاشي شدن كوهها چون پشم رنگارنگ حلاجي