مدایح رضوی در شعر فارسی صفحه 100

وصال شیرازی

اشاره

میرزا محمد شفیع فرزند محمداسماعیل شیرازی معروف به «میرزا کوچک» و متخلص به «وصال» از شاعران اوایل عهد قاجاریه است. خاندان وصال در دوره ی صفویان، افشاریان و زندیان به اعمال دیوانی مشغول بوده اند. وصال علاوه بر شاعری در خط و هنرهای زیبا استاد بود. آثار او علاوه بر دیوان اشعار مثنوی های «بزم وصال» و تکمله فرهاد و شیرین وحشی بافقی است و نیز ترجمه و شرحی از کتاب «اطواق الذهب» زمخشری دارد. پسران وصال یعنی: وقار، حکیم داوری، فرهنگ، توحید و یزدانی همه از شاعران و هنرمندان عصر خود بودند. وصال در سال 1262 قمری در سن 65 سالگی در شیراز وفات یافت.

مدح حضرت رضا

دیوان وصال، چاپ سنگی (محل و تاریخ چاپ مشخص نیست).

قضا بس تیز چنگال است و سندان خای دندانش

ندانم غیر تسلیم و رضا کس مرد میدانش

قضا تیریست صید افکن پلنگ آویز و پیل اوژن (1).

ولی بر آهوی دشت رضا کند است دندانش

قضا تیریست جوشن در و گر داوود (2) جوشن گر (3).

همی با اسپر دست رضا موم است پیکانش

قضا را پادشاهی داد یزدان بر همه گیتی

چون سلطان گشت بر گیتی رضا را کرد سلطانش

1- 343. پیل اوژن: پیل افکن.
2- 344. داوود: مقصود حضرت داوود پیامبر علیه السلام (970 - 1010 ق م) که جانشین شاعول شد و بیت المقدس را بنیان گذاشت. وی «مزامیر» ی از خود بجای گذاشته است مشحون از الهامات غنایی. طبق روایت تورات، وی یک تنه با جالوت جنگید و او را با یک ضربه ی فلاخن کشت.
3- 345. جوشن گر: صفت فاعلی (بعضی ساختن زره را به داوود نسبت می دهند).