مدایح رضوی در شعر فارسی صفحه 113

همای شیرازی

اشاره

میرزا محمدرضا قلی خان متخلص و معروف به همای شیرازی از شاعران قرن سیزدهم هجری است. وی نزد علمای فارس تحصیل کرد. سپس در تهران ساکن شد و مدتی بعد به اصفهان رفت. همای شیرازی از معاصران و معاشران رضا قلی خان هدایت صاحب کتاب «مجمع الفصحا» بود.

وفاتش در سال 1290 ه. ق. اتفاق افتاد.

در مدح امام ثامن ضامن علی بن موسی الرضا

دیوان همای شیرازی، به کوشش احمد کرمی، تهران، چاپ سلسله نشریات «ما» 1363 ش.

زهی بارگاهت بر از عرش اعظم

به تعظیم تو پشت نه آسمان خم

تو مقصود بود و گرنه نبودی

رسوم دو گیتی، بنای دو عالم

نهادی تو بر فرق او تاج علم (1).

که آدم علم زد بر از عرش اعظم

به صورت تو فرزند آدم و لیکن

به معنی است فرزند فرزندت آدم

خراسان شد از مدفنت باغ رضوان

خورستان شد از طلعتت کاخ مظلم

به سوی تو پوید مراد از تو جوید

چه در دستت آهو چه در بیشه ضعیفم

رسوم همه انبیا از تو ظاهر

علوم همه اولیا در تو مدغم (2).

کسی چون ثنای تو گوید به دانش؟

به گردون نشاید رسیدن به سلم (3).

به دشتی که بارد سحاب عطایت

همه جان بروید به جای سپر غم

اگر پور مریم تنی کرد زنده

تو یک دم کنی زنده صد پور مریم

به چشم ملک در فلک گر نهی پا

ملک گویدت مرحبا خیر مقدم

تو معمار کاخ سپهری که اینسان

چو رأی بلند تو گردید محکم

1- 412. اشاره است به آیه ی شریفه ی: «و علم آدم الاسماء» (آیه ی 31 سوره ی بقره).
2- 413. مدغم: پیوسته و درهم رفته.
3- 414. سلم: نردبان.