مدایح رضوی در شعر فارسی صفحه 125

جیحون یزدی

اشاره

آقا محمد یزدی متخلص به «جیحون» و ملقب به «تاج الشعرا» از شعرای نامی و سخنوران عهد ناصری است. وی در نظم و نثر استاد بود و قصاید غرایی در مدح پیشوایان دین دارد. جیحون در انواع شعر بخصوص در قصیده، غزل، قطعه و رباعی مهارت داشت و نیز کتابی موسوم به «نمکدان» دارد که نثر آمیخته به نظم است و به تقلید گلستان شیخ اجل نوشته است. شرح حال او از اکثر تذکره نویسان معاصر فوت شده و تنها محمدعلی مدرسی در جلد اول «ریحانه الادب» از وی یاد کرده است.

وفاتش در سال 1318 قمری اتفاق افتاد.

در منقبت حضرت علی بن موسی الرضا

دیوان جیحون، تصحیح لطف الله حسینی انجوی، چاپ بمبئی، سال 1316 ق.

خورشید گریزان بودت در خم گیسو

زین حلقه بدان حلقه و زین سوی بدان سو

گویی به پناه آمده در نزد تو خورشید

زین دست به دامان شدنش با خم گیسو

زلفین تو با لعل تو این گونه که شد رام

مانا (1) که خریدار شکر آمده هندو

چشمت به چه ماند به یکی مردم بیمار

کز ضعف فروخفته در آن دامن ابرو

رخشنده بود روشنی روی تو از پشت

تابنده بود نازکی پشت تو از رو

بر هر لب جویی که به گلشن بنشینی

از عشق تو آب ایستد و نگذرد از جو

گر نقش رخ و زلف تو در باغ نگارند

از گل بپرد رنگ و ز سنبل برود بو

از روی تو جنت بود آراسته ترکی؟

وز موی تو دیوانه تر دریافت شود کو؟

چشمان تو آهوست ولی مژه اش از شیر

سرپنجه بدزدید به نیرنگ و به نیرو