مدایح رضوی در شعر فارسی صفحه 189

صغیر اصفهانی

اشاره

محمدحسین اصفهانی متخلص به «صغیر» در سال 1312 قمری در اصفهان متولد شد و چون از زمان طفولیت، زبان به سرودن شعر گشود صغیر تخلص کرد. ولی در سال 1338 دست ارادت به آقامیرزا عباس صابر علی شاه داد و سر تسلیم به سلسله ی نعمت اللهی سپرد. صغیر از سال 1334 قمری که انجمن دانشکده در اصفهان تأسیس گردید با این انجمن همکاری داشت. اشعار او بیشتر در زمینه ی عرفان و مدح ائمه اطهار علیهم السلام به خصوص حضرت علی (ع)است.

صغیر در سال 1390 قمری درگذشت.

در میلاد مسعود حضرت ثامن الائمه

دیوان قصاید و غزلیات صغیر اصفهانی، به کوشش عباس شیدا، چاپ هشتم، اصفهان 1346 شمسی.

طلوع شمس ندیدی ز نجم اگر محسوس

ببین ز نجمه (1) به عالم طلوع شمس شموس

نموده انفس و آفاق را قرین سرور

شهی که نفس نفیسش بود انیس نفوس

تبارک الله از این روز اسعد میمون

که هست مولد شاه حجاز خسرو طوس

خدیو خطه ی طوس آنکه عارفان ندهند

گدائی در او را به حشمت کاووس

امام جن و بشر کش بر آستانه ی قدس

ملایک اند دمادم به ذکر یاقدوس

مه سپهر ولایت شهی که در هر صبح

زند به خاک درش آفتاب گردون بوس

ز رشک خادم کویش رواست خازن خلد

همی گزد لب و برهم زند کف افسوس

عجب نباشد اگر فایق آمد از هر باب

گه مباحثه با عالم یهود و مجوس (2).

چه جلوه ذره کند در مقابل خورشید

چه صرفه قطره برد در کنار اقیانوس

چه شد دنائت مأمون و کینه توزی او

کجاست آن همه تزویر و حیله و سالوس؟!