مدایح رضوی در شعر فارسی صفحه 227

مهدی خلیلی

اشاره

مهدی جلالی

معاصر

سلسله الذهب

در خلوت پاک کبریائی

پیچید نسیم آشنائی

تا نعره ی عشق بر فلک خاست

ای عقل برو نه جایت اینجاست

محبوب و حبیب گرم رازند

اغیار بدین حرم چه تازند

جبریل شنو منه ادب را

گلبانگ «ابیت عند رب» (1) را

جبریل در این میانه چون باد

از دوست خبر به دوست می داد

چون دید عیان نهایت عشق

پی برد به حد و غایت عشق

می دید نهایتی که خود باز

می زاید از آن نهایت، آغاز

چون باد صبا ز باغ خیزد

با خرمن شاخه ها ستیزد

یک بوی خوشش نرفته از دست

از بوی هزار گل شود مست

جبریل که پیک آستان بود

در خاک، سفیر آسمان بود

آورد پیام حق به احمد

آن دیر رسیده ی سرآمد

با خلوتی حریم دلدار

سر کرد چنین حکایت از یار:

از دوستی علی سخن گفت

زین نکته نغز بهر من گفت

این عشق علی دژی است محکم

در آن شده ایمنی فراهم

هر کس که در آن پناه گیرد

اندوه و عذاب کی پذیرد

در مأمن عشق جای غم نیست

جائی که خدا بود صنم نیست