مدایح رضوی در شعر فارسی صفحه 33

عصمت بخاری

اشاره

خواجه عصمه الله معروف به عصمت بخاری: شاعر ایرانی در عهد تیموری است. وی در نظم اشعار پیرو امیر خسرو دهلوی بود و مضامین و معانی او را عینا در اشعار خود نقل می کرد.

تاریخ وفاتش را 829 هجری نوشته اند.

در منقبت حضرت رضا

دیوان عصمت بخارائی، نسخه ی خطی کتابخانه ی آستان قدس، شماره ی 4719.

ای روضه ای که دهر ز بویت معطر است

آبت ز کوثر و گلت از مشک و عنبرست

در طینت تو چشمه ی خورشید مضمرست

بوی تو چون نسیم جنان روح پرورست

خاکی و نه فلک به وجودت منورست

تا در تو نور دیده ی زهرا و حیدرست

خورشید کو یگانه رو هفت کشورست

بهر شرف ز خاک نشینان این درست

ای کشور فلک شرف کعبه احترام

دارالسلام (1) گفته جناب ترا سلام

بر آستان روضه ی تو مهر و مه غلام

در گنبد مرصع تو هر صباح و شام

از قرص آفتاب وز جرم مه تمام

تصویر می کند به سر تربتت امام

صندوق زر پخته و قندیل سیم خام

قبر تو خاک نیست که روح مصورست

آن بقعه ای که کعبه ی صدق و صفا دروست

وان روضه ای که مسکن آل عبا دروست

و آن خطه ای که مخزن گنج بقا دروست

و آن مرقدی که مشهد شمع رضا دروست

از نکهتی که رایحه ی مصطفا دروست

وز طینتی که نکهت شیر خدا دروست

وز تربتی که خاصیت کیمیا دروست

هر صبح و شام کارمه و مهر چون زرست