مدایح رضوی در شعر فارسی صفحه 68

صید طهرانی

اشاره

صید طهرانی از شعرای کم گو و بالنسبه خوب قرن یازدهم هجری است. نام او سید علی و مولدش طهران بوده است.

در جوانی از طهران به اصفهان رفت و در آن شهر که نخبه ی شعرای زمان را در خود جای داده بود؛ به کسب معلومات پرداخت. سبک شعرش به شیوه ی متداول زمان «سبک هندی» بوده و بیشتر اشعارش غزل است.

صیدی در سال 1064 هجری به هند رفته و در سال 1069 ه در آن دیار درگذشته است. بنا به نقل برخی از مورخان نعش او را به مشهد مقدس منور امام علی بن موسی الرضا (ع) منتقل کرده اند.

در چشم درد و تخلص به مدح امام هشتم

دیوان صیدی طهرانی، به کوشش محمد قهرمان، طهران، انتشارات اطلاعات، 1364 ش.

گردون نصیب دیده ی من کرد بیحساب

دردی که چشم آینه آرد به اضطراب

نزدیک شد که ابلق چشمم برون جهد

از زیر تازیانه ی درد گران رکاب

در چشمه ها حباب ز شورش شود پدید

در چشم من گشود رمد (1) چشمه از حباب

نسبت به اشک من عرق سرد صحت است

از گل در آن نفس که فرومی چکد گلاب

گویا رفوی زخم ز هم پاره می شود

مژگان چو باز می کنم از هم به اضطراب

این ترکهای درد که در چشم خانه ام

چون دیو کرده اند نزول از سر عتاب

بد مست گشته اند ز شراب مدام خون

ترسم کنند مردم چشم مرا کباب

باکم ز ترکتازی درد دو اسبه نیست

ترسم غبار خیزد از این خانه ی خراب

افتد اگر ز سرخی چشمم به جام، عکس

گیرد چو گل پیاله ی می رنگ، بی شراب