سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله: در ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم علیهم السلام و شهداء و اسراء کربلا صفحه 171

بلال آرام گرفت و آن شب را تا صبح در خانه ماند، صبح نزد عبدالرحمان بن محمدبن اشعث رفت و جریان را گفت، و عبدالرحمن نزد پدرش «محمدبن اشعث» که از دژخیمان ابن زیاد بود آمده و آهسته گزارش داد که مسلم در خانه طوعه است.

ابن زیاد جریان را دریافت و به محمدبن اشعث گفت: «هم اکنون برو و مسلم را به اینجا بیاور».

او برخاست با عبیدالله بن عباس سلمی، همراه هفتاد نفر یا سیصد جنگجو به طرف خانه طَوعه حرکت کردند.

***

طوعه پذیرائی و مهمان نوازی مهر انگیزی از حضرت مسلم (ع) نمود، غذا برای مسلم (ع) آورد ولی او از غذا نخورد، و آن شب اندکی خوابید ولی برخاست و به عبادت مشغول شد، طوعه هنگام اذان صبح، آب برای مسلم (ع) برد تا وضو بگیرد، عرض کرد: ای مولای من امشب هیچ نخوابیدی، مسلم (ع) فرمود: اندکی خوابیدم در عالم خواب عمویم امیرمؤمنان علی (ع) را دیدم، به من فرمود:

اَلْوَحا اَلْوَحا، اَلْعَجَلْ اَلْعَجَلْ. «زود با شتاب نزد ما بیا»

به گمانم آخرین ایام عمرم فرا رسیده است، وضو گرفت و نماز خواند و مشغول دعا و تعقیب نماز بود که صدای حرکت لشگر دشمن را شنید، دعایش را زود تمام کرد، و اسلحه اش را برداشت و آماده جنگ گردید و به خود خطاب کرد و گفت: «بیرون برو برای مرگی که ناگزیر از آن هستی».

طوعه گفت: ای مولای من آماده مرگ شده ای.

مسلم (ع) فرمود: آری چاره ای جز آن نیست، و تو وظیفه خود را انجام دادی و کمال احسان را نمودی، و از شفاعت رسول خدا (ص) بهره مند گشتی.

در این هنگام سیصد نفر از دژخیمان ابن زیاد برای دستگیری حضرت مسلم