سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله: در ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم علیهم السلام و شهداء و اسراء کربلا صفحه 30

صورتش پاشیدند، وقتی خوب شد، با گفتاری که از قلب داغدار و پر سوزش بر می خاست، فرمود:

بِمَنِ الْعَزاء یا بِنْتَ مُحَمَّدٍ کُنْتُ بِکِ اَتَعزِّیُ فَفِیمَ الْعَزاء مِنْ بَعْدِکٍ

: «ای دختر محمّد (ص) به چه کسی خود را تسلیت بدهم، تا زنده بودی مصیبتم را به تو تسلیت می دادم، اکنون بعد از تو چگونه آرام گیرم؟».

مورّخ معروف، مسعودی می نویسد: امام علی (ع) در کنار جنازه زهرا (س) با سوز و گداز چنین مرثیه خواند:

لِکُلِّ اِجْتِماعٍ مِنْ خَلیلَینِ فُرْقَهٌ *** وَ کُلُّ الَّذی دونَ الْمَماتِ قَلیلٌ

وَ اِنَّ افْتِقادِی فاطِمَاً بَعْدَ اَحْمَدٍ *** دَلِیلٌ عَلی اَنْ لا یَدوُمَ خَلِیلٌ

: «هر اجتماع دو دوست سرانجام به جدائی می انجامد، و هر مصیبتی بعد از فراق و جدائی، اندک است.

رفتن فاطمه (س) بعد از رحلت پیامبر (ص) دلیل آن است که هیچ دوستی باقی نمی ماند». (1)

***

ای یگانه گهرم فاطمه جان فاطمه جان *** از غمت خون جگرم فاطمه جان فاطمه جان

بعد پرپر شدنت ای گل رعنا چه کنم؟ *** روزم از هچر تو شد چون شب یلدا چه کنم؟

1- همان مدرک ص152