پرتوی از فروغ دانش حضرت رضا علیه السلام صفحه 1

مقدمه

بسم الله الرحمن الرحیم

وقتی سخن گفتن از دانشمندان و توصیف شایسته از بزرگان علم و فضیلت کاریست دشوار، توصیف و تعریف معصومین و ائمه دین که پایگاه معنوی شان والاتر از حد عادی است و شخصیت علمی و فضائلشان از گنجینه‌ی علم و حکمت الهی بهره گرفته است [1]، پیداست چه مایه دشوار یاب و دست نیافتنی است و این چنین است مقام علم و حکمت ثامن الأئمه علیه‌السلام. اما با وجود این ضعف و قصور نمی‌توان به مناسبت میلاد یا شهادتشان سخنی به میان نیاورد که «المیسور لا یترک بالمعسور» و آنچه را در حد کمال و پسندیده نتوان گفت به قدر امکان باید بیان کرد که:

آب دریا را اگر نتوان کشید

هم به قدر تشنگی باید چشید

به خصوص که بیان منقبت و مکرمت آنان چهره‌ی تاریک تاریخ را روشن می‌کند و نمونه‌ای تام و مظهری تمام از داد و وداد انسانی را نشان می‌دهد و شرح حکمت و معرفت آنان کج اندیشیها را زایل و فلسفه‌بافیها را باطل می‌گرداند و ما رابه سرچشمه‌ی زلال دانش و حکمت متعالی رهنمون می‌شود.

در مقدمه گوییم با آنکه دامنه‌ی علم امام نه تنها دانشهای بشری را فرا