ویژگیهای امام رضا علیه السلام صفحه 165

بشكسته‌ي مادرت زهرا (س)، نااميدم نكن! عزيز درگاه الهي! … »

لحظاتي بعد در تفكري عميق فرو رفت. خاطره‌هاي دوران بيماري جلوي چشمانش نمايان گشت. از يادش نمي‌رفت آن روزي كه مادرش را صدا مي‌زد: مادر! مادر! درد پا امانم را بريده، و مادرش چونان شمعي در اين مدت سوخت و از هيچ كوششي دريغ نكرد، پروانه‌وار بر گرد فرزند دلبندش مي‌چرخيد. به ياد محروم شدن از تحصيلاتش افتاد، به ياد عاجز شدن از كارها و فعاليتهاي روزانه‌اش به ياد دارو و درمان هايي كه برايش كرده بودند و تأثيري نداشت، به ياد دستهاي پينه بسته پدرش كه كارگري ساده بود به ياد جوابهاي مايوس كننده‌ي پزشكان و خسته از اين همه تفكر، پلك هايش به سنگيني گرائيده و آرام آرام به خواب رفت.

… ناگهان بيدار مي‌شود، طناب را باز شده مي‌بيند. روي پاهايش مي‌ايستد شروع به راه رفتن مي‌كند. آن شب شادماني عليرضا ديدني بود و همه زائرين در شادماني‌اش شريك. [272].

رهائي از مرگ

يك از خادمين كشيك آستان قدس رضوي مي‌گويد:

زماني همراه به عده‌اي در نجف اشرف در خدمت آيةالله سيد محمدباقر صدر بوديم روزي يكي از دوستان به من گفت: يكبار سه نفر از ما را به جرم فعاليتهاي ضد رژيم گرفتند، وقتي محاكمه ما تمام شد به جايي كه قرار بود صدام از نزديك ملاقاتمان كند بردند و داخل اطاقي شديم. بعد از چند دقيقه صدام آمد و با نفر اول صحبت كرد و بر سر او فرياد زد: شما به كشور ما مي‌آييد، نان ما را مي‌خوريد و براي ريشه‌كن كردن ما تلاش مي‌كنيد و بعد هم هفت تيرش را بيرون كشيد و او را كشت. نفر دوم را به همين صورت به قتل رسانيد. بعد نوبت من شد در همان حالي كه خودم