جامعه‌شناسی از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 26

امربه‌معروف،نهي‌ازمنكر،اوّلين‌خصيصه‌ولايت‌مؤمنين (49)

آن‌گاه مـؤمنيـن را به وصــف ديگـري تـوصيـف نمـوده مي‌فرمايد: نماز به پا مي‌دارنــد و زكــات مـي‌پـــردازنـد.

سپـس وصــف ديگـري از ايشـان را بر شمـــرده و مي‌فـرمـايــد: «وَ يُطيعُـونَ اللّهَ وَ رَسُولُهْ.» در اين جمله تمامي احكام شرعي را در يك جمله كوتاه «اطاعت خدا»، و تمامي احكــام ولايتـي كه پيغمبـر در اداره امـور امـت و اصـلاح شــؤون ايشــان دارد، از قبيل فرامين جنگي و احكام قضائي و اجراي حدود و امثال آن را در يك جمله كوتاه «اطـاعت رسـول» جمـع كـرده است.

«اُولئِكَ سَيَرْحَمُهُمُ‌اللّهُ» دراين‌جمله‌از اين معنا خبرمي‌دهدكه قضاي‌الهي شامل حال ايـن گـونه افراد شده و رحمت او اشخاص متصف به اين صفات را در بر خواهد گرفت.

«وَعَدَ اللّهُ الْمُؤمِنينَ وَ الْمُؤمِناتُ جَنّاتٍ تَجْري مِنْ تَحْتِهَاالاَنْهارُ...» معناي جنات عدن بهشت‌هاي ماندني و از بين نرفتني است. و معناي «رِضْوانٌ مِنَ اللّهِ اَكْبَر،» به‌طوري كه

(50) جامعه‌شناسي

سياق آيه آن را افاده مي‌كند اين است كه خوشنودي خدا از ايشان از همه‌اين حرفها بزرگتر و ارزنده‌تر است. (1)

عفـو از بـديهـا، و امـر بـه معـروف و اعـراض از جاهليـن

«خُذِالْعَفْوَ وَاْمُرْ بِالْعُرَفِ وَ اَعْرِضْ عَنِ الْجاهِلينَ»

«عفو پيشه كــن و به نيكي امر كن و از مردم نادان روي بگردان!» (199/اعراف)