جامعه‌شناسی از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 48

و كسي كه چنين كند هيچ ارتباطي با حزب خدا ندارد، همچنانكه در جاي ديگر فرموده: «وَمَنْ‌يَتَوَلَ‌اللّهَ وَ رَسُولَهُ وَ الَّذينَ امَنُوا فَاِنَّ حِزْبَ‌اللّهِ هُمُ‌الْغالِبُونَ» (56 / مائده)

چنين كسي در هيچ حالي و اثري برقرار در حزب خدا نيست. «اِلاّ اَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقيةً»

مسئله تقيه و فرق آن با دوستي دشمنان دين (99)

اظهار محبت دروغي و از ترس، محبت واقعي نيست، و همچنين اظهار ساير آثار ولايت اگــر دروغــي و از تــرس بـاشـد ولايـت واقعـي نيسـت، چون خوف و محبت كه مربوط به قلب است، دو صفت متضادند، كه دو اثر متقابل در قلب دارند، چگونه ممكن اسـت در يـك قلـب متحـد شوند.

مجوز تقيه در مقابل دشمنان دين

«لا يَتَّخِــذِ الْمُــؤْمِنُــونَ الْكــافِــريـنَ اَوْلِيــاءَ مِـنْ دُونِ الْمُــؤْمِنينَ وَ مَنْ يَفْعَـلْ ذلِـكَ فَلَيْـسَ مِــنَ اللّــهِ فـــي شَـــيْ‌ءٍ اِلاّ اَنْ تَتَّقُــوا مِنْهُــمْ تُقيــــةً»

«... مگر اينكه از در تقيه، سرپرستي كفار را قبول كرده باشند.» (28 / آل عمران)

اين آيه شريفه دلالتي روشن بر جواز تقيه دارد. از ائمه اهل بيت عليه‌السلام هم اين استفاده روايت شده، همچنان كه آيه‌اي كه درباره داستان عمار و پدرش ياسر و مادرش سميه نازل شده اين دلالت را دارد، و آيه اين است كه مي‌فرمايد: «مَنْ كَفَرَ بِاللّهِ مِنْ بَعْدِ ايمانِه

(100) جامعه‌شناسي

اِلاّ مَنْ اُكْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِـنٌّ بِالاْيمانِ وَ لكِنْ مَنْ شَرَحَ بِالْكُفْرِ صَدْرا فَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللّهِ وَ لَهُمْ عَـذابٌ عَظيـمٌ» (106 / نحل)