جامعه‌شناسی از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 49

و كوتاه سخن اينكه، كتاب و سنت هر دو بر جواز تقيه به‌طور اجمال دلالت دارند، اعتبار عقلي هم مؤيد اين حكم است، چون دين جز اين نمي‌خواهد و شارع دين هم جز اين هدفي ندارد كـه حق را زنده كند و جان تازه‌اي بخشد، و بسيار مي‌شود كه تقيه كردن و بر حسب ظاهر طبق دلخواه دشمن و مخالفين حق عمل كردن مصلحت دين و حيات آن را چنان تأمين مي‌كند كه ترك تقيه آن طور تأمين نكند، و اين قابل انكار نيست، مگر كسي بخواهد منكر واضحات شود.

مجوز تقيه در مقابل دشمنان ديـن (101)

روايات مربوط به جواز تقيه در مقابل دشمنان خدا

در تفسير صافي در ذيل آيه: «اِلاّ اَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقيةً....،» از كتاب احتجاج از اميرالمؤمنين عليه‌السلام روايت كرده كه در ضمن حديثي فرمود: خداي تعالي تو را دستور داده تا در دين خودت تقيه كني، براي اينكه مي‌فرمايد: زنهار، زنهار، مبادا خود را به هلاكت افكني و تقيه‌اي را كه به تو دستور داده‌ام ترك نمائي، زيرا با ترك تقيه سيل خون از خود و برادرانت براه مي‌اندازي و نعمت‌هاي خودت و آنان را در معرض زوال قرار داده، آنــان را خوار و ذليل دست دشمنــان دين نمايي، با اينكه خداي تعالي به تو دستـور داده كه وسيله عزت آنان را فراهم سازي.

و در تفسير عياشي از امام صادق عليه‌السلام روايت كرده كه فرمود: رسول خدا صلي‌الله‌عليه‌و‌آله بارهــا فرمود ديــن ندارد كسي كه تقيــه ندارد، و نيــز مي‌فـرمـود: خــداي تعــالــي خـودش فــرمــوده «اِلاّ اَنْ تَتَّقُــوا مِنْهُــمْ تُقيــةً».

(102) جامعه‌شناسي

و در كافــي از امام باقــر عليه‌السلام روايت آورده كه فرمــود: تقيه در هر چيزي براي آدمي خواه ناخواه پيش مي‌آيد، و خدا هم به هميـن جهــت آن را حــلال فـرمـوده است .

مؤلف: اخبـــار در مشروعيت تقيه از طرق ائمــه اهـل بيــت عليه‌السلام بسيــار زيــاد است، و شايــد بــه حد تــواتــر بــرســد و خــواننــده محتــرم توجه فرمود كه آيه شريفه هم بر آن دلالت دارد، دلالتــي كــه بــه هيـچ وجـه نمـي‌تـوان آن را انكار نمـود .

اعــلام شــدت مخــافت از خــدا بــراي دوستداران كفار

«وَ يُحَذِّرُكُمُ اللّهُ نَفْسَهُ وَ اِلَي اللّهِ الْمَصيرُ» خداي تعالي در اين آيه مسلمانان دوستدار كفار را از خودش برحذر ساخته، و وجه آن تنها اين است كه بفهماند خداي سبحان خودش مخوف و واجب الاحتراز است، و از نافرمانيش بايد دوري كرد، و خلاصه بفهماند بين اين مجرم و بين خداي تعالي چيز مخوفي غير خود خدا نيست، تا از آن احتراز جويد، يا خود را از خطر او در حصن و قلعه‌اي متحصن كند، بلكه مخوف خود