رهنما 66 (حرم در واژه ها) صفحه 42

برخی دانشمندان لغت شناس گفته اند: محراب مسجد را ازآن رو محراب نامیده اند که محل جنگ و ستیز امام جماعت با شیطان و هوای نفس است. برخی برآن اند که محراب را ازآن رو محراب گفته اند که انسان باید در آنجا «حریب» باشد؛ یعنی، عاری از اشتغالات دنیوی و پریشانی فکر و اندیشه. عده ای معتقدند محراب در اصل به معنای صدر مجلس در خانه است؛ سپس صدر مسجد را هم محراب نامیده اند. گروهی، برعکس، برآن اند که محراب در اصل دربارۀ صدر مسجد به کار رفته است؛ سپس صدر اتاق را هم محراب نامیده اند.(1)

ویژگی های محراب بسیار خاص است:

1. فرورفته است و لذا «در» و محل عبور را تداعی و به نمازگزار القا می کند که جهت حرکت و مسیر عبور معنوی کجاست. این عنصر، عاملِ هم جهت کنندۀ مسلمین در اَقصی نقاط عالَم به سمت کعبه به عنوان عامل اصلی وحدت آن هاست؛

2. از قوس و طاقی در رأس خود بهره می گیرد؛ با مشابهت به گنبد که خود تمثیلی است