کرامات الرضویه صفحه 150

اي ولي حق توئي چو روح روانم

من ز جوار تو دور مي‌نتوانم

هجر تو چون مي‌برد زتاب و توانم

گوشه ابروي تست منزل جانم

بهتر از اين گوشه پادشاه ندارد

سوغات

مرحوم حاج غلامحسين ازغدي معروف به حاج آخوند كه از موثقين و دوستان بود بلاواسطه نقل كرد:

زني از محارم من كه مؤمنه و بسيار فقيره و تهي دست بود حالش اين بود كه سالي يكمرتبه از ازغد كه چهار فرسخي شهر مشهد است با پاي پياده به زيارت حضرت رضا (ع) مي‌آمد. و چون برمي گشت براي هر يك از اطفال قبيله سوغات مي‌آورد مانند كفش و كلاه و سينه بند و امثال اينها. هر وقت ما به او مي‌گفتيم تو كه پياده و با دست خالي مي‌روي پس پول از كجا مي‌آوري كه اين چيزها را مي‌خري.

مي‌گفت من وقتي بحرم مي‌روم حضرت رضا (ع) را ميان ضريح مي‌بينم و آن بزرگوار احوال مرا و اطفال را و عدد آنها را مي‌پرسد. و باندازه اي پول بمن مي‌دهد كه براي اطفال سوغاتي و تحفه بخرم و شما مگر وقتي بحرم مي‌رويد آن حضرت را نمي‌بينيد. و چون چنين جواب مي‌داد ما سكوت مي‌كرديم و گمان مي‌كرديم كه او چون فقيره است در مشهد گدائي و تكدي مي‌كند و پولي بدست مي‌آورد و سوغاتي مي‌خرد.

تا اينكه يك سفر چون روانه مشهد شد من پشت سرش آمدم تا به مشهد رسيد و ديدم به خانه يك نفر ازغدي ها رفت و من بيرون آن خانه منتظر او شدم تا اينكه وضو ساخته بيرون آمد تا بحرم برود. من هم عقب سرش رفتم تا بحرم شريف رسيد و خود را به ضريح مطهر چسبانيد. من در حرم ايستادم تا وقتي از حرم بيرون آمد.