کرامات الرضویه صفحه 473

اين سالك و مسكين حقير سركويت

دارد كه بتو چشم شفاعت بقيامت

داروغه

يكي از طلاب علوم دينيه مشهد مقدس بر اثر فشار زندگي و تهي دستي و فقر و پريشاني با خود قرار گذاشت كه روزهاي پنجشنبه و جمعه كه درس‌ها تعطيل است بدنبال گل كاري و مزدوري رود و از مزد و اجرت اين دو روز مخارج ايام هفته را بگذراند و مشغول تحصيل باشد.

بعد از تصميم شروع بكار نمود. تا وقتي كه حسين اسماعيل خان، داروغه شهر مشهد كه مردي بي باك و ستمگر و سفاكي بود خانه اش نياز به بنائي پيدا كرد اتفاقا روز پنجشنبه آن طلبه را به مزدوري به خانه حسين داروغه بر سر كار بردند و تا غروب مشغول كار بود در اين اثنا خود حسين داروغه جهت سركشي منزلش آمد ديد كه اين طلبه بهتر از همه آنها كار مي‌كند از احوال و اوضاعش پرسش نمود احوالش را گفتند.

بعد از اتمام كار درخواست مزد نمود گفت فردا جمعه هم بيا يكباره مزد دو روزت را مي‌پردازيم لذا آن طلبه آن روز را با دست خالي رفت روز ديگر كه جمعه بود آمد و مشغول كار شد لكن چون آخر روز شد، مزد خود را خواست. حسين داروغه بجاي احسان و مزد فحش بسياري به آن بيچاره داد و پس از بدگوئي او را از خانه و عمارت خود بيرون كرد و آن طلبه با دلِ پردرد و سوزناك و افسرده خاطر و با دست تهي بيرون رفت و بهر سختي كه بود امر خود را گذرانيد.

مدتي از اين ماجرا گذشت حسين داروغه يك نفر از اوباش را چوب زيادي زد و او هم ناراحت و كينه داروغه را بدل گرفته و به تلافي كار برآمد.

چند روز گذشت حكومت مشهد خواست بحرم مطهر مشرف شود داروغه در خدمت او تا كفشداري مسجد گوهرشاد آمد. ناگهان آن شخص چوب خورده از كمين بيرون آمد و خنجر را با تمام قوت بر پشت داروغه زد و داروغه افتاد و بخون خود غلطان شد و بعد از دو سه ساعت مُرد.

آنگاه او را تجهيز كرده و در صحن كهنه در جلوي ايوان عباسي دفن كردند و رفتند.

بعد از اين واقعه طلبه اي كه براي داروغه كار كرده بود در خواب ديد كه صداي هياهوي بسياري از طرف بست پائين خيابان بلند است و چون نگاه كرد ديد سيد جليل القدري نوراني وارد صحن شد و پشت سر آن بزرگوار ملائكه هاي غلاظ و شداد با آلات و اسباب عذاب از قبيل زنجير و … آمدند و تا مقابل ايوان عباسي ايستادند و منتظر دستور آن بزرگوار شدند.