کرامات الرضویه صفحه 9

شفاي دردها

مشهدي رستم پسر علي اكبر سيستاني فرمود:

من دوازده سال قبل از اين تاريخ (سيزدهم ماه ربيع الثاني سنه 1335) از سيستان به مشهد مقدس مشرف و مقيم شدم پس از دو سال زوجه ام از دنيا رفت و بعد از آن درد شديدي به پاي راست و كمرم عارض شد. به نحوي كه از درد بي تاب شده و قوه برخواستن نداشتم و به جهت نا داري و پريشاني نتوانستم به طبيب هاي ايراني رجوع كنم.

لذا به حمالي گفتم تا مرا بر پشت نموده و به بيمارستان انگليسي برد و دكتر انگليسي در آنجا چهل روز به اقسام مختلفه و دواهاي بسيار در مقام علاج برآمد. هيچ اثر بهبودي ظاهر نشد. بلكه پاي راستم كه درد مي‌كرد روح از آن رفت و خشك شد به نحوي كه ابدا احساس حرارت و برودت نمي‌كردم. لذا از درد پا راحت شده لكن كمرم مختصري درد مي‌كرد و به جهت بي حس شدن پا نمي‌توانستم حتي با عصا بايستم. دكتر هم چون از علاج من ناميد شد به حمّالي گفت تا مرا از مريضخانه بيرون آورده پهلوي كوچه اي كه نزديك ارك دولتي بود گذاشت و من قريب ده سال در آن كوچه و نزديكي آن تكدّي مي‌كردم و بذلت تمام روزگار را مي‌گذراندم تا در اين اواخر بدرد بواسير مبتلا شدم.

چون درد شدّت گرفت بسيار متاذي شدم و خود را به طبيب رساندم و او جاي بواسير مرا قطع كرد و بيرون آمدم از اثر قطع بواسير بيضتينم ورم كرد و مانند كوزه بزرگي شد و با اين حال درد كمرم نيز شدت كرد. و در عذاب بودم.

روزي يك نفر ارمني از آن كوچه مي‌گذشت و شنيد كه من از درد ناله مي‌كنم از راه شماتت گفت شما مسلمانها مي‌گوئيد هر كس به كنيسه ما پناه برد دردش به درمان مي‌رسد پس تو چرا پناه نمي‌بري كه شفا بيابي (مقصود او از كنيسه حرم مطهر حضرت ثامن الائمه (ع) بود.)

شماتت آن ارمني خيلي بر من اثر كرد بطوريكه درد خود فراموش كردم گويا بي اختيار شدم و به او گفتم كه پدر سگ تو را با كنيسه ما چكار است.

ارمني نيز متغيّر شده به من بد گفت و چوبي هم بر سر من زد و رفت.

من با نهايت خلق تنگي و پريشاني قصد آستان قدس امام هشتم حضرت رضا (ع) نمودم و چون قدرت راه رفتن نداشتم با سر زانوي چپ، خود را كم كم كشانيدم تا به حرم مطهر رسيدم و بالاي سر مطهر خود را با ريسماني به ضريح بستم و عرض كردم آقا جان من از در خانه ات بجائي نمي‌روم تا مرا مرگ يا شفا دهي و مرگ براي من بهتر است زيرا كه طاقت شماتت ندارم.

پس دو روز در آستان آن حضرت بودم روز سوم درد كمر و بواسير شدت گرفت و يكي از خدام در حرم مرا اذيّت مي‌كرد كه برخيز و از حرم بيرون شو.