مقدمه
بسم الله الرحمن الرحیم
الحمدلله رب العالمین و صلی الله علی محمد خاتم الأنبیاء و المرسلین و علی آله و عترته معادن حکمة الله و حفظة سر الله و حملة کتاب الله.
امام صادق (ع) به دو تن از معاصرین و معارضینش به نامهای سلمة بن کهیل و حکم بن عتیبة [1] می‌فرماید:
شَرِّقَا وَ غَرِّبَا فَلَا تَجِدَانِ عِلْماً صَحِیحاً إِلَّا شَیئاً خَرَجَ مِنْ عِنْدِنَا أَهْلَ الْبَیت [2].
یعنی اگر به مشرق بروید و اگر به مغرب بروید و بخواهید علم صحیحی پیدا کنید، در هیچ نقطه‌ی زمین آن را نمی‌یابید، مگر در خانه‌ی ما أهل بیت پیغمبر.
این حدیث و امثال این حدیث با تمام معنای وسیعش بعد از گذشت 13 قرن، هنوز هم نزد مسلمین مخصوصا شیعه‌ی جعفری به قوت خود باقی است و قابل دفاع است و زنده و سازنده.
معنای وسیع این حدیث اینست که امام صادق (ع) به آن دو نفر