ولایت فقیه صفحه 27

فرمايش امام اين است كه خدايا تو مى‌دانى ما براى به دست آوردن منصب و حكومت قيام نكرده‌ايم؛ بلكه مقصود ما نجات مظلومين از دست ستمكاران است. آنچه مرا وادار كرد كه فرماندهى و حكومت بر مردم را قبول كنم، اين بود كه خداى تبارك و تعالى از علما تعهد گرفته و آنان را موظف كرده كه بر پرخورى و بهره‌مندى ظالمانه ستمگران و گرسنگى جانكاه ستمديدگان سكوت ننمايند(77). يا مى‌فرمايد:

اللّهُمّ، إِنّكَ تَعْلَمُ أَنَّهُ لَمْ يَكُنِ الّذى كانَ مِنّا مُنافَسَةً فِى سُلْطانٍ، وَ لَا الْتِماسَ شَيْ‌ء مِنْ فُضُولِ الْحُطامِ.

خدايا، تو خوب مى‌دانى كه آنچه از ما سر زده و انجام شده، رقابت براى به دست گرفتن قدرت سياسى، يا جستجوى چيزى از اموال ناچيز دنيا نبوده است.

و بلافاصله درباره اينكه پس او و يارانش به چه منظور كوشش و تلاش مى‌كرده‌اند مى‌فرمايد:

وَ لكِنْ لِنَرُدَّ الْمَعالِمَ مِنْ دينِكَ، نُظْهِرَ الْإصلاحَ فِى بِلادِكَ فَيَأْمَنَ الْمَظلوُمُونَ مِنْ عَبادِكَ، وَ تقامَ الْمُعَطَّلَةُ مِنْ حُدُودِكَ.

بلكه براى اين بود كه اصول روشن دينت را بازگردانيم و به تحقق رسانيم؛ و اصلاح را در كشورت پديد آوريم؛ تا در نتيجه آن بندگان ستمديده‌ات ايمنى يابند؛ و قوانين (يا قانون جزاى) تعطيل شده و بى‌اجرا مانده‌ات به اجرا درآيد و برقرار گردد.

خصال لازم براى تحقق اين هدفها