خداشناسی از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 116

امر را تكرار كند ندارد، بلكه همين كه يك بار كلمه «كن» را القاء كند متعلق آن هست مي‌شود، آن هم به فوريت، مانند نگاه كردن بدون تأني و درنگ و معلوم است وقتي به فـوريـت محقق مي‌شـود ديگر احتياجي به تكرار امر نيست.(1)

بي زمان بودن امر الهـي

«وَ ما اَمْرُنا اِلاّ واحِدَةٌ كَلَمْحٍ بِالْبَصَرِ!» (50 / قمر)

اگر محقق شدن متعلق امر به فوريت را تشبيه به لمح بصر كرده براي اين نبوده كه بفهماند زمان تأثير امر كوتاه و نظير كوتاهي لمح بصر است، بلكه مي‌خواهد بفهماند تأثير امر اصلاً احتياج به زمان هر چند كوتاه ندارد، آري تشبيه به لمح بصر در كلام كنايه از همين بي زماني است، پس امر خداي‌تعالي كه همان ايجاد و اراده

1- الميــــــــزان ج 37، ص 176.

(238) خداشناسي

وجود است احتياجي نه به زمان دارد و نه مكان و نه به حركت و چگونه ممكن است محتاج به اين گونه امور باشد با اين كه زمان و مكان و حركت همه به وسيله همان امر موجود شده‌اند. هستي موجودات از آن جهت كه فعل خداست چون لمح به بصر فوري است، هر چند كه از حيث اين كه وجود موجودي زماني و تدريجي اسـت، خـورده خورده به وجود مي‌آيـد.(1)

بي واسطه بودن امر الهي

«اِنَّ مَثَلَ عيسي عِنْدَ اللّهِ كَمَثَلِ ادَمَ خَلَقَهُ مِنْ تُرابٍ ثُمَّ قالَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ!» (59 / آل عمران)

در اين آيه نخست خلقت آدم را ذكر نموده و ارتباط آن را با خاك كه يكي از اسباب