دریای سخاوت: بسته مناسبتی ویژه امام جواد علیه السلام صفحه 109

که از یاد گسترده کنندگان خوان های عزای تو فراموش شود. از آن همه تاریخ، تاریخ جوان توست که داغ را نمک می پاشد و اشک را بر چهره روان می کند. از آن همه که به دریغ شهادت امامان و اولیا نشسته بودیم، داغ جوان تو بیشترمان آزار می دهد ای پاکیزه خوی و پاکیزه گوی.

داغت ای اردیبهشت زنده امامت و ای کلمه جوانِ تاریخ شهادت، داغی نیست که اشک، اثر آن را از چهره هامان بزداید و تکان های شانه و هق هق های مکرّر، امان بی امانی مان شود. داغت ای خورشید جوان، خود خورشیدی است که تا همیشه بر پیشانی تاریخ خواهد درخشید و نور ساطع سوگ های مکرّرمان خواهد بود.

دریغ از تو و از آن روح عظیم که در آستانه بهارآور جوانی به میهمانی فرشتگان رفت و بوستان سبز شیعه را از بهار تو محروم کرد.

اکنون آرام می روی و در بدرقه ات جان هایی سوزناک و مشتاقِ شهادت می آیند تا در «کاظمین»، به حسرت و دریغ، راهی آسمانت کنند و خویش را در غربتی دیگر به گریه واشک و اندوه مشغول دارند.

می روی تا تاریخ تکرار شود و سنّت خوب پاکان و صالحان (شهادت)، در زمین باقی بماند. می روی تا ما مرثیه خوان غربت ها و تنهایی ها باشیم؛ سوگوار بهار جوانی که بر آستانه خداوند ایستاد و باغ های همیشه تاریخ را سیاهپوش ماتم خود کرد، بهار جوانی که ما اکنون مصیبت خوانِ پایانِ شکوهمندش هستیم و داغدار نگاه آسمانی و عطر متبرّک کلماتش؛ بهارِ جوانِ «جوادِ» همیشه پاکیزه و پرهیزکار...

آیینه دار جمال الهی

آن گاه که از فراز قرون و اعصار به تاریخ موّاج و پرتلاطم اندیشه شیعی نظر می کنیم، با حقایق سترگ و درخشنده ای که برآمده از روحی مانا و پویاست مواجه می شویم و در برابر عمق شکوهمند میراث «امامت» که تاریخ را به چرخش پرشوردرآورده است، خیره می مانیم. بی کرانی حقیقت تاریخ تشیّع چنان است که از هر سو که در آن سر فرو می بریم، غرقه در امواج گران این دریای موج خیز، از هیچ سو سر بر نخواهیم آورد. پژواک فریادی که «امامت» در درازنای تاریخ برآورده است، ابدیّت را نیز به ستایش می آورد.