دانستنیهای حضرت امام هادی علیه السلام صفحه 405

آن حضرت و فرزند گرامی ایشان امام حسن علیهماالسلام به عسکریین شهرت یافتند (1)، زیرا خلفای بنی عباس آنها را از سال 233 ه. ق به سامرا (عسکر) برده و تا آخر عمر پر برکتشان در آنجا، آنها را تحت نظر قرار دادند.

امام هادی علیه السلام به لقب های دیگری مانند: نقی، عالم، فقیه، امین و طیب شهرت داشت و کنیه مبارک ایشان ابوالحسن است. از آنجا که کنیه امام موسی کاظم و امام رضا (علیهماالسلام) نیز ابوالحسن بود، لذا برای اجتناب از اشتباه، ابوالحسن اول به امام کاظم علیه السلام، ابوالحسن ثانی به امام رضا علیه السلام و ابوالحسن ثالث به حضرت هادی علیه السلام اختصاص یافته است.

متوکل در بحبوحه سختگیری هایی که نسبت به علویان در مدینه داشت به یاد امام هادی (علیه السلام) افتاد و دستور داد آن حضرت را در مدینه بازداشت کنند و به سامرا بیاورند. بدین ترتیب می توانست آمد و شدهای مردم با امام هادی (علیه السلام) را از نزدیک تحت نظر در آورد. این همان سیاست مامون بود که پیش تر درباره امام رضا علیه السلام اعمال شد و البته ظاهر آن در زمان مامون آراسته تر بود.

امامت حضرت هادی علیه السلام

پس از شهادت امام جواد علیه السلام در سال 220، فرزندش امام هادی علیه السلام که هنوز بیش از شش سال نداشت، به امامت رسید. از آنجا که شیعیان به استثنای معدودی مشکل بلوغ امام را درباره امام جواد (علیه السلام) را پشت سر گذاشته بودند، در زمینه امامت امام هادی (علیه السلام) تردید خاصی برای بزرگان آنها به وجود نیامد.

به نوشته شیخ مفید و همچنین نوبختی، همه پیروان امام جواد (علیه السلام) به استثنای افراد معدودی، به امامت حضرت هادی (علیه السلام) گردن نهادند. آن عده معدود که از قبول امامت حضرت هادی (علیه السلام) سر باز زدند، تنها برای مدت کوتاهی به امامت موسی بن محمد (م 296) معروف به "موسی مبرقع" مدفون در قم معتقد گردیدند؛ لیکن پس از مدتی از امامت وی روی برتافتند و امامت حضرت هادی (علیه السلام) را پذیرفتند. (2) سعد بن عبدالله بازگشت این افراد به امام هادی (علیه السلام) را، از آن روی می داند که خود موسی مبرقع از آنان بیزاری جست و از خود راند. (3)

احضار امام هادی علیه السلام به سامرا

متوکل در بحبوحه سختگیری هایی که نسبت به علویان در مدینه داشت به یاد امام هادی (علیه السلام) افتاد و دستور داد آن حضرت را در مدینه بازداشت کنند و به سامرا بیاورند. بدین ترتیب می توانست آمد و شدهای مردم با امام هادی (علیه السلام) را از نزدیک تحت نظر در آورد. این همان سیاست مامون بود که پیش تر درباره امام رضا علیه السلام اعمال شد و البته ظاهر آن در زمان مامون آراسته تر بود.

ابن اثیر با اشاره به رفتار خشن متوکل با خاندان علوی، از برخی ناصبیان و نیز همین عبدالله بن محمد هاشمی نام می برد که مرتب بر آتش خشم خلیفه دامن می زدند. این افراد همواره متوکل را از علویان بیم داده و او را به تبعید و رفتار خشونت آمیز با آنها تحریک می کردند.

در سال 233 عبدالله بن محمد هاشمی، ضمن نامه ای به متوکل نوشت: اگر نیازی به حرمین داری علی بن محمد را از آن طرد کن؛ زیرا او مردم را به سوی