(مرگ و برزخ از دیدگاه قرآن و حدیث ( تفسیر موضوعی المیزان صفحه 35

انقراض انسان‌ها به وسيله عذاب دنيوي (75)

عذاب مخصوص امت‌ها است كه به خاطر ظلمشان بدان دچار مي‌گردند، نه تمام افراد امت و لذا مي‌بينيم خداي‌تعالي مي‌فرمايد: «ثُمَّ نُنَجّي رُسُلَنا وَالَّذينَ امَنُوا كَذلِكَ حَقّا عَلَيْنا نُنْــجِ‌الْمُؤْمِنيـنَ.» (103 / يونس)

خداي‌تعالي در امت‌هاي گذشته و حتي در امت محمدي اين قضاء را رانده كه در صورت ارتكاب كفر و ستم دچار انقراضشان مي‌كند و اين مطلب را بارها در كـلام مجيدش تكرار فرموده است.

و روزي كه چنين عذاب‌هايي بيايد روزيست كه زمين را از آلودگي و پليدي شرك و ظلم پاك مي‌كند و ديگر به غير از خدا كسي در روي زمين عبادت نمي‌شود، زيرا دعوت، دعوت عمومي است و مقصود از امت هم تمامي ساكنين عالمند.

و وقتــي به وسيله عذاب انقــراض، شرك ريشه‌كن شود ديگر جز مؤمنين كسي

(76) مرگ و برزخ

باقي نمي‌ماند، آن وقت است كه دين هرچــه باشد خالــص براي خدا مي‌شود، هم‌چنان‌كه فرموده: «وَ لَقَدْ كَتَبْنا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ اَنَّ الاَْرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصّالِحُونَ.» (105 / انبياء) (1)

بازگشت‌ناپذيري مجتمع هلاك شده

«وَ حَرامٌ عَلــي قَرْيَةٍ اَهْلَكْناهــا اَنَّهُــمْ لا يَـرْجِعُونَ،»

«بر هر دهكده كه هلاكشان كرديم مقرر كرديم كه ديگر بازنگردند.» (95 / انبياء)