(مرگ و برزخ از دیدگاه قرآن و حدیث ( تفسیر موضوعی المیزان صفحه 62

خداي‌تعالي از فرشتگان خود كساني را مأمور كرده تا انسان را از گزند حوادث و دستبرد بلاها و مصائب حفظ كنند و حفظ هم مي‌كنند و از هلاكت نگهش مي‌دارند تا اجلش فرا رسد، در آن لحظه‌اي كه مرگش فرا مي‌رسد دست از او برداشته و به دست بلاها و گرفتاري‌هــا مي‌سپارندش تا هـلاك شود.

ملائكه حافظ جان انسان و ملائكه مأمور... (137)

«... حَتّيآ اِذا جآءَ اَحَدَكُمُ الْمَوْتُ تَوَفَّتْهُ رُسُلُنا وَ هُمْ لا يُفَرِّطُونَ. ثُمَّ رُدُّوآا اِلَي اللّهِ مَوْلهُمُ الْحَــقِّ اَلا لَــهُ الْحُكْــمُ وَ هُــوَ اَسْــرَعُ الْحسِبيـنَ،»

ملائكه مأمور قبض ارواح نيز از حدود مأموريت خود تجاوز نكرده و در انجام آن كوتاهي نمي‌كنند، وقتي بر آنان معلوم شد كه فلان شخص بايستي در فلان ساعت و در تحت فلان شرايط قبض روح شود، حتي يك لحظه او را مهلت نمي‌دهند، و اين معنايي اسـت كـه از آيـه استفــاده مي‌شــود.

اين رسل همان كاركنان و اعوان ملك‌الموت هستند، به دليل اين‌كه در آيه: «قُلْ يَتَوَفّكُمْ مَلَكُ‌الْمَوْتِ الَّذي وُكِّلَ بِكُمْ،» (11 / سجده) نسبت قبض ارواح را تنها به ملك‌الموت مي‌دهد و هيچ منافاتي هم ندارد كه يكجا نسبت آن را به ملك‌الموت داده و در جاي ديگر يعني آيه مورد بحث به رسل و در مورد ديگر يعني آيه: «اَللّهُ يَتَوَفَّي الاَْنْفُسَ،»

(138) مرگ و برزخ

(42 / زمـر) بـه پروردگار داده باشد.

«ثُـمَّ رُدُّوا اِلَي اللّهِ مَوْليهُمُ الْحَقِّ.»

اين جمله اشاره است به اين‌كه: پس از مرگ برانگيخته شده و به سوي پروردگارشان بر مي‌گردند. و اگر خداي‌تعالي را توصيف مي‌كند به اين‌كه مولاي حق آنان است، براي اين است كه به علت همه تصرفاتي كه قبلاً ذكر كرده بود، اشاره نمايد و بفهماند كه خداوند اگر مي‌خواباند و بيدار مي‌كند و مي‌ميراند و زنده مي‌كند، براي اين است كه او مولاي حقيقي و صاحب اختيار عالم است.(1)

معقبات يا مراقبان انسان